ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ (και μακριά από τους καναπέδες)

Αγαπημένη μου παράπλευρη απώλεια (...σαν να γράφτηκε σήμερα..δυστυχώς θεωρήθηκε "μεμονωμένο" περιστατικό τότε...)

Αγαπητέ Αλί,

είμαι ο στρατιωτικός που πάτησε το κουμπί και σου έστειλε το "έξυπνο όπλο" ενώ έπαιζες αμέριμνος με το αρκουδάκι σου. Μου έδωσαν εντολή να εξουδετερώσω τον εχθρό, μαζί του όμως έκανα κομματάκια τον πατέρα και τον αδελφό σου, την μητέρα και την αδελφή σου. Εσύ στάθηκες πιο τυχερός και επιβίωσες: με βαριά εγκαύματα σε όλο το σώμα, χωρίς το αριστερό πόδι και το δεξί σου μάτι. Το επίσημο ανακοινωθέν του στρατού μας έγραφε πως επρόκειτο για ατύχημα. Με την ωμή ειλικρίνεια που διακρίνει εμάς τους στρατιωτικούς ομολογώ ότι δεν είναι έτσι. Όταν μου έδωσαν εντολή να εξουδετερώσω τον εχθρό, ήξεραν ήδη ότι θα σε σκότωνα ή θα σε τραυμάτιζα. Πριν ακόμα χτυπηθείς δεν ήσουν πια άνθρωπος με σάρκα και οστά: ήσουν απλώς μια «παράπλευρη απώλεια».
Επειδή είσαι ακόμα παιδάκι κάποια πράγματα δεν τα πιάνεις. Όταν μεγαλώσεις, εάν καταφέρεις και επιβιώσεις, θα μάθεις πως, παλαιά, όταν πολεμούσαμε, εμείς οι στρατιωτικοί βγάζαμε τα σπαθιά ή τις ξιφολόγxες μας στο πεδίο της μάχης και δώς'του μέχρι τον τελευταίο μάχιμο στρατιώτη. Τόσο μαλάκες ήμασταν! Μέχρι που σκεφτήκαμε: «γιατί να σκοτωθούμε μεταξύ μας, αφού υπάρχουν τόσο άμαχοι διαθέσιμοι;». Από τον Α' Παγκόσμιο και μετά σημαδεύουμε κυρίως αμάχους, γέφυρες, μέχρι και έργα τέχνης. Γιατί έτσι δείχνεις στον εχθρό πόσο τρομερό στρατό έχεις και μετά όσοι άμαχοι επιβιώσουν εκλιπαρούν για ειρήνη και συνεπώς κερδίζεις τον πόλεμο. Αυτό βέβαια γινόταν από όλους τους στρατούς, κακούς και καλούς. Έτσι έγινε στη Δρέσδη στον Β' Παγκόσμιο όπου καθάρισαν 30.000 Γερμανούς αμάχους. Έτσι έγινε και στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, όπου ο αμερικανικός στρατός καθάρισε χιλιάδες - δεν θυμάμαι ακριβώς πόσους - Ιάπωνες.
Μην ακούς κάποιους αφελείς που μιλούν για την ειρήνη ή την Συνθήκη της Γενεύης και άλλες τέτοιες μπούρδες. Έχουμε και εμείς στο Ισραήλ τέτοιους. Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις ότι εμείς οι στρατιωτικοί κυβερνάμε τον κόσμο. Φαντάσου π.χ. τι θα γινόταν αν μια παρέα αμάχων σκότωνε κατά λάθος έναν στρατιώτη; Θα έλεγαν: «συγγνώμη κύριοι, ήταν μια παράπλευρη απώλεια»; Θα τους καθαρίζαμε πριν εξέλθει κιχ. Οι μακαρίτες οι γονείς σου ήξεραν τι κόλαση γίνεται στη λωρίδα της Γάζας ακόμα και αν τραυματιστεί ένας στρατιώτης δικός μας. Όλος ο χαμός τώρα γίνεται για τρεις στρατιώτες μας που απήγαγε η Χαμάς και η Χεζμπολάχ. Μιας και ήρθε η κουβέντα σε αυτούς, πρέπει να ξέρεις ότι τα αθώα θύματα της Χαμάς και της Χεζμπολάχ λέγονται «θύματα της τρομοκρατίας», ενώ τα δικά μας «παράπλευρες απώλειες». Γιατί αυτοί είναι τύραννοι, ενώ εμείς δημοκράτες.
Όπως όλα τα παιδάκια της ηλικίας σου φαντάζομαι πως έχεις αχόρταγη περιέργεια και κάνεις πολλές ερωτήσεις. Φαντάζομαι πως θέλεις να με ρωτήσεις γιατί τα λέμε «έξυπνα όπλα», αυτά που αφάνισαν την οικογένειά σου. Τα λέμε έτσι γιατί σκοτώνεις και παίζεις ταυτόχρονα. Είναι σαν να παίζεις playstation. Έπρεπε να τα πούμε «ψυχαγωγικά όπλα», αλλά εντάξει, εμείς οι στρατιωτικοί έχουμε πάντα την αίσθηση του μέτρου. Εάν επιβιώσεις τελικά, πρόσεχε μη πέσεις θύμα της προπαγάνδας του εχθρού, ότι τάχα εμείς αφανίσαμε την οικογένειά σου και αφήσαμε εσένα ανάπηρο με το «έτσι θέλω». Να ξέρεις ότι εμείς κάνουμε αμυντικό, όχι επιθετικό πόλεμο. Ό,τι έγινε ήταν και για το καλό σου και μια μέρα θα μας ευγνωμονείς γι' αυτό. Το κάναμε για να πολεμήσουμε την τρομοκρατία, για να θριαμβεύσει η δημοκρατία, για να ζήσουν οι λαοί μας ειρηνικά. Μπροστά σε αυτό το ύψιστο αγαθό ακόμα και η ζωή ενός ολόκληρου λαού πάει περίπατο. Σκέψου τώρα εκείνη ενός παιδιού.
Με αγάπη,
Ο ευεργέτης σου»ΤΑ ΝΕΑ, 25/07/2006

(ΟΤΑΝ Ο ΑΛΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΑΡΓΑ…)

Τι θα ήμασταν έτοιμοι να χαλαλίσουμε απ’ το παρόν που ζούμε κι απ’ το μέλλον που προσδοκούμε προκειμένου να είμαστε λιγότερο φονιάδες;

Προσπαθώ να σκεφτώ γιατί οι άνθρωποι πιάνουν τον παλιό δόλο των θεών. Δε βρίσκω απάντηση. Ίσως γιατί έχουμε μέσα μας το σπόρο ενός θανατερού εγωισμού που σκορπίζει το αίμα. Ίσως γιατί εκπαιδευτήκαμε σε φόρμες θανάτου, σιδηρόφρακτες θρησκείες, φαρμακερούς εθνικισμούς.
Μάθαμε να βάζουμε σημαίες στα βουνά , να φτιάχνουμε τείχη με πάνοπλους φρουρούς, να ντελαλούμε τη μία αλάθητη αλήθεια μας, να σφάζουμε ανθρώπους στο όνομά της , να ξεκοιλιάζουμε γυναίκες και παιδιά.
Στο μεταξύ οι κοσμοκράτορες της κάθε εποχής (κάποτε οι Ρωμαίοι, οι Βενετοί, οι Ισπανοί, οι Άγγλοι, σήμερα οι Αμερικανοί) πουλάνε όπλα, μαζεύουν χρυσάφι, παζαρεύουν ενεργειακούς δρόμους, συναλλάσσονται και εξαργυρώνουν.
Πάντοτε οι φονιάδες ήταν κάποιοι μακριά από εμάς: οι Αθηναίοι σφάζανε τους Μηλίους, οι καθολικοί κάνανε τις Σταυροφορίες και την Ιερή Εξέταση, οι Ναζί καίγανε τους Εβραίους και τους Τσιγγάνους, οι στρατοκράτες του Ισραήλ μακελεύουν τους Παλαιστινίους, οι κακοί επιστήμονες φτιάξανε την Ατομική Βόμβα, οι ασυνείδητοι επιστήμονες φτιάξανε το Τσερνομπίλ, οι μακρινοί Αμερικανοί βομβαρδίζουν, σκοτώνουν, σκλαβώνουν. Εμείς τι φταίμε; Εμείς βάζουμε συναγερμό στο σπίτι, βλέπουμε τηλεόραση, παραγγέλνουμε πίτσα, χειροκροτούμε.
Να μια πικρή διερώτηση: τι θα ήμασταν έτοιμοι να χαλαλίσουμε απ’ το παρόν που ζούμε κι απ’ το μέλλον που προσδοκούμε προκειμένου να είμαστε λιγότερο φονιάδες;
Θα χαλαλίζαμε το ένα από τα δύο αυτοκίνητά μας για να αγοραστεί ένα ζευγάρι παπούτσια για το ένα δισεκατομμύριο της γης που ζει με ένα ευρώ τη μέρα; Θα χαλαλίζαμε τρία χρόνια από το προσδόκιμο της επιβίωσής μας για να ζούσαν τρία χρόνια περισσότερα τα εκατομμύρια των παιδιών που πεθαίνουν από δυσεντερία;
Νομίζω πως ξέρουμε την απάντηση- κι ας μην την προφέρουμε.

(απόσπασμα από ένα πολύ επίκαιρο γραπτό του Θ. Τριαρίδη)

Ποιητική

-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,

Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου

Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον

Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας

Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε

Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.

-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς

Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,

Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας

Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια

Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ

Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.

Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;

Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.

Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.
Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

(Aφιερωμένο εξαιρετικά στους "πολιτισμένους"Π.Μάρκαρη ,Τ.Θεοδωρόπουλο και Α. Δοξιάδη από όλους εμάς τους "απολίτιστους")

ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ και ΚΑΙΡΟΣ για ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Φίλες και φίλοι,

ο γιος της Κωνσταντίνας Κούνεβα, Εμμανουέλ, είναι μαθητής της Ε΄ Δημοτικού σε σχολείο των Πετραλώνων. Ο πατέρας του εργάζεται στη Βουλγαρία. Η μητέρα του (ιστορικός - που βγάζει τίμια το ψωμί της στη χώρα μας σαν καθαρίστρια) πληρώνει το θάρρος της γνώμης της και την αντίστασή της απέναντι στην βάρβαρη εκμετάλλευση και την ασυδοσία της εργοδοσίας. Ο εκπαιδευτικός κόσμος της Αθήνας είναι ανάστατος και συγκλονισμένος. Η γυναίκα έχασε το φως της και παλεύει για τη ζωή της.Πού κατρακυλάμε; Φίλοι και φίλες,αυτό δεν πρέπει να περάσει έτσι. Από παντού μας κυκλώνει η ανθρώπινη δυστυχία: δυστυχισμένοι και ταλαίπωροι μετανάστες, ναρκομανείς/ανθρώπινα σκουπίδια, ψυχικά πάσχοντες παρατημένοι στη μοίρα τους, άνεργοι, φτωχοί, άρρωστοι αντικείμενα κοροϊδίας στο ανύπαρκτο ΕΣΥ, σωφρονιστικό σύστημα ευφημισμός, παιδιά έξω από τα σχολεία, δίχως μέλλον, και γυναίκες θύματα της σεξουαλικής εμπορίας... Ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς.Ζούμε σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας και ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει όρια. Εθιστήκαμε. ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΤΣΙ.Η ευθύνη όλων μας είναι μεγάλη. Πρέπει να αντιδράσουμε. Με όλους τους τρόπους.Με τη συμμετοχή μας σε όλες τις εκδηλώσεις που θα προγραμματισθούν.Με το λόγο μας. Ενυπόγραφα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε.Με την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στο συγκεκριμένο συνδικάτο.Με την απαίτηση για εφαρμογή (και έλεγχο της εφαρμογής) της εργατικής νομοθεσίας. Είναι ντροπή μέσα από την ασύδοτη λειτουργία θεσμών όπως οι εργολαβίες και υπεργολαβίες να γίνεται ενοικίαση/υπενοικίαση εργαζομένων με όρους σκλαβιάς και οι αρμόδιοι εμπλεκόμενοι φορείς και πρόσωπα να βολεύονται και να κοιτάζουν αλλού αντί να κάνουν το καθήκον τους.Με την έμπρακτη (και οικονομικά) αλληλεγγύη μας στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και το γιο της.Δεν είναι Χριστούγεννα, είναι η κάθοδος στον Άδη γι' αυτό το αγόρι και τη μάνα του.Είναι μαθητής μας, ένα ώριμο παιδί. Θα κάθεται στο θρανίο απέναντί μας.Η μάνα του δεν έκανε παρά το σωστό.Τι πρέπει να κάνουμε εμείς για να μπορούμε να τον κοιτάμε στα μάτια;

Χάρης Παπαδόπουλος,σχολικός σύμβουλος δημ. εκπαίδευσης της 2ης περιφέρειας της Αθήνας

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Προσωρινή αναστολή δράσης ,λοιπόν, λόγω εορτών . Αλήθεια, τι γιορτάζουμε ,τι περιμένουμε κλεισμένοι και πάλι στις τρύπες; Να μας επισκεφτεί o Αϊ Βασίλης με τα μαγικά δώρα της ομαλότητας και της κοινωνικής γαλήνης; να βάλουμε σε στοιχειώδη τάξη το πρώην ακατοίκητο που αίφνης απόκτησε ιδιάζουσα αξία; Ή μήπως να ξεχυθούμε με μεγαλύτερη λύσσα στους δρόμους μετρώντας βλέμματα συμπαράστασης και αποδοκιμασίας;
Καπνοί ποικίλων χρωμάτων ,ενίοτε και αναθυμιάσεις ,αναδύονται από την οθόνη του PC και πλημμυρίζουν το δωμάτιο που φέτος επιτέλους απαλλάχτηκε από κάθε ηλίθια ψευδαίσθηση χριστουγεννιάτικης διακόσμησης. Διαδικτυακές οργισμένες κραυγές ,κλάψες, χαοτικές αναλύσεις, επιδερμικές και de profundis κρίσεις συνειδήσεως.
O,τι κι αν περιμένουμε, υψηλό ή ευτελές ,φιλόδοξο ή ταπεινό δεν θα μπορέσουμε να αποφύγουμε εκείνη τη ρωγμή στον απέναντι τοίχο που θα μας θυμίζει ότι από δω και μπρος τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Γιατί αυτή η ρωγμή θα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα ,τα ψευτομπαλώματα και τα κάθε είδους μερεμέτια θα την φτιασιδώνουν αλλά δεν θα την κλείνουν ,θα μεγαλώνει σε βάρος των κάθε είδους παραβάν και διακοσμήσεων, θα συντρίβει μπετόν και σιδερόβεργες μέχρι να φτάσει στο ταβάνι ,μέχρι να εισχωρήσει στα θεμέλια . Με τη συνδρομή μας ή ερήμην μας.
Ένας απολογισμός μικρών και μεγάλων ρωγμών η ζωή μας. Που μας ανοίγουν δρόμους μέσα από ετοιμόρροπα οικοδομήματα ,που μας καλούν να ψηλαφίσουμε τα σημεία τομής ,να παρατηρήσουμε τα σχήματα και τις διακλαδώσεις τους, να βρούμε τη δύναμη να ατενίσουμε το κενό. Οι ρωγμές αυτές είναι τα νεύρα της συνείδησής μας . Μιας συνείδησης που δεν μπορεί να αναδυθεί μέσα από θωρακισμένα ή προκάτ οικοδομήματα .Που μέσα σ’ αυτά μπορεί μονάχα να ουρλιάζει χωρίς ήχο ,να δίνει τυφλά χτυπήματα στον αέρα ....και στο τέλος να σωπαίνει..
«Κάποτε θα υπάρχει μια εξουσία μόνο στον κόσμο. Η δικτατορία της συνείδησης».

Όλα για την Κωνσταντίνα

Ο λογαριασμός ενίσχυσης της Κωνσταντίνας Κούνεβα, της συνδικαλίστριας που έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης με βιτριόλι της εργοδοτικής τρομοκρατίας είναι :
5012 019021 277 Τράπεζα Πειραιώς

DECHEVA ELENA KUEVA KOSTADINKA NIKOLOVA
Eπειδή το γεγονός έχει θαφτεί από τα ΜΜΕ , ας βάλουμε τα δυνατά μας. Προσφέρουμε ό,τι μπορούμε όχι από αυτά που μας περισσεύουν, αλλά από αυτά που θα μας λείψουν. Δεν πειράζει. Είναι στοιχειώδης υποχρέωση κοινωνικής αλληλεγγύης.
Και φυσικά Δεν μένουμε στην οικονομική ενίσχυση. Διαδίδουμε το μήνυμα, το δημοσιεύουμε σε blog και sites και συμμετέχουμε σε κάθε κίνηση έμπρακτης αλληλεγγύης και δράσης.

Το «σταμάτημα του χρόνου»

Το Σάββατο 20 Δεκεμβρίου, στην πλατεία Συντάγματος, θέλαμε να δείξουμε ότι η παύση, το σταμάτημα του χρόνου, είναι στον κόσμο μας πιο αναγκαία από ποτέ. Η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου μας υπενθυμίζει πως ζούμε σε μια κοινωνία που όλο και λιγότερο σκέφτεται το μέλλον της, που όλο και λιγότερο σκέφτεται τον εαυτό της, που όλο και λιγότερο σκέφτεται. Ας σταθούμε για λίγο στη στιγμή, ας μην την προσπεράσουμε για μια ακόμη φορά βιαστικά, κι ας μην χαθούν στο θόρυβο της επικαιρότητας και στη λήθη οι φωνές που ακούγονται όλες αυτές τις μέρες στους δρόμους της Ελλάδας.Το «σταμάτημα του χρόνου» έγινε στις 4:00, το απόγευμα του Σαββάτου, μπροστά από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Στο άκουσμα ενός συγκεκριμένου σήματος, όλοι οι παρευρισκόμενοι «πάγωσαν». Κάθε άτομο ακινητοποιήθηκε στη στάση που είχε τη στιγμή, κλείνοντας το δρόμο μπροστά στη Βουλή, για 3 λεπτά, σχηματίζοντας μια μεγάλη ακίνητη εικόνα. Με την επανάληψη του σήματος, η ομάδα ξαναζωντάνεψε.Το «σταμάτημα του χρόνου» μπορεί, ποιος ξέρει, να συνεχίσει την πορεία του τις επόμενες μέρες σε άλλους χώρους, σε σταθμούς του μετρό, σε πολυκαταστήματα, μπροστά από το χρηματιστήριο ή από κάποιο υπουργείο…
(ανταπόκριση από Νατάσα....)

Επιμόρφωση: Αναζητώντας τη χαμένη έννοια (1)

Στο διήγημα «Η μηχανή που κάνει τα μαθήματα του σχολείου» του Τζιάνι Ροντάρι ένας μαθητής πουλά ως άλλος Φάουστ την ψυχή του στο διάβολο θέλοντας να απαλλαγεί από το βάρος των σχολικών μαθημάτων. Αγοράζει με την ανοχή του πατέρα του μια μηχανή που του κάνει όλα τα σχολικά μαθήματα και καταλήγει έγκλειστος σε ένα κλουβί αφού σταδιακά χάνει το μυαλό του και μαζί μ’ αυτό τη βαρύτητα της ύπαρξής του.. Ηθικό δίδαγμα–διαφύλαξε το μυαλό σου από τις ευκολίες, αξιοποίησε τις δυνάμεις σου.
Το διήγημα είναι γραμμένο αρκετά χρόνια πριν, τότε που το σχολείο δεν είχε μετατραπεί σε τέτοιο βαθμό σε γκέτο περιθωριοποιημένων νεανικών ψυχών, γι’ αυτό και θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να φανταστούμε μια μεταγραφή του στη σύγχρονη εποχή που η μαθητική κούραση έχει μετατραπεί σε υπερφόρτωση και που ο δείχτης ανασφάλειας έχει χτυπήσει προ πολλού κόκκινο. Ο σημερινός μαθητής πολύ απλά θα ήθελε να αφήσει τη θηριώδη μηχανή στο θρανίο να αναπαράγει σοβαροφανείς ασημαντολογίες και ο ίδιος να πετάξει μακριά από τη σχολική αίθουσα. Γιατί κατάλαβε πως η ζωή βρίσκεται αλλού.
Αν θέλαμε να τοποθετήσουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί τον εαυτό μας στο πλαίσιο του διηγήματος ποιο ρόλο αλήθεια θα διαλέγαμε; Θα ήμασταν οι δεσμοφύλακες ,οι «κάνω τα στραβά μάτια», ή οι βοηθοί της απόδρασής του;
Αν θεωρήσουμε ότι ήρθε και για μας η ώρα της απόδρασης από ένα σχολείο-φυλακή θα πρέπει ταυτόχρονα να σκεφτούμε τους όρους οικοδόμησης ενός σχολείου της δημιουργίας, κεντρική θέση στο οποίο δεν μπορεί παρά να έχει η απολεσθείσα έννοια της επιμόρφωσης. Απόλυτα εύλογες οι καταγγελίες και οι διαμαρτυρίες για την απουσία κρατικού ενδιαφέροντος, για την παντελή έλλειψη μακρόπνοου σχεδιασμού και αντίστοιχης χρηματοδότησης και για την παραχώρηση και αυτού του δημόσιου αγαθού που θα έπρεπε να απολαμβάνει ο κάθε εκπαιδευτικός σε ιδιώτες προς άγραν πελατείας .Αν θέλουμε ωστόσο να πάμε ένα βήμα πάρα πέρα ,αν ενδιαφερόμαστε ειλικρινά για την αποκατάσταση της χαμένης τιμής της έννοιας θα πρέπει να παραδεχτούμε κάποιες ενοχλητικές ίσως αλήθειες.
Αλήθεια πρώτη: αν στόχος της επιμόρφωσης είναι η απελευθέρωση της δημιουργικής δύναμης και του κριτικού στοχασμού των εκπαιδευτικών ,θα πρέπει να αποστασιοποιηθούμε πλήρως από την αντίληψη που ταυτίζει την επιμόρφωση με από την από καθέδρας διδασκαλία. Η μετωπική διδασκαλία σε συνδυασμό με τον άνωθεν σχεδιασμό και τις απαραίτητες γραφειοκρατικές πινελιές «φιλοτεχνούν» ένα μουντό τοπίο μέσα στο οποίο η πρωτοβουλία παγώνει και η αυτοέκφραση εξανεμίζεται . Είναι απολύτως κατανοητό να διψά κανείς για επιμόρφωση, καθότι αγαθό εν ανεπαρκεία, αλλά εντελώς αδιανόητο να σύρεται σε μια διαδικασία όπου αναπαράγονται τα ίδια παρωχημένα μοντέλα μάθησης με μικροαλλαγές στην ονομασία ή στον οργανωτικό φορέα. Σε τι στ’ αλήθεια διαφέρει ο μαθητής που αγοράζει τη μηχανή αυτόματης εκτέλεσης μαθημάτων από τον εκπαιδευτικό που μαθαίνει να αντιγράφει περισπούδαστα «σχέδια μαθημάτων» κάθε είδους συμβούλων που ελάχιστη σχέση έχουν με την εκπαιδευτική πραγματικότητα; Θα μεταφέρει ή όχι -και μάλιστα με περισσότερο ζήλο «αφού επιμορφώθηκε»- στη σχολική τάξη τα ίδια εκείνα επιστημονικά και παιδαγωγικά στερεότυπα που κάνουν τους μαθητές να θέλουν να επισπεύσουν την απόδρασή τους; Θα βλέπει ή όχι σταδιακά την υπόθεση της επιμόρφωσης ως υπόθεση συλλογής βεβαιώσεων, πιστοποιήσεων και κάθε είδους εγγράφου με στόχο τη διόγκωση του ατομικού του φακέλου; Και γιατί όχι άλλωστε; Όσο καταστέλλεται η έφεση για δημιουργία τόσο δεν διεγείρεται η έφεση για χρησιμοθηρία;
Αλήθεια δεύτερη: αν στόχος της επιμόρφωσης είναι η απελευθέρωση της δημιουργικής δύναμης και του κριτικού στοχασμού των εκπαιδευτικών, θα πρέπει να αποστασιοποιηθούμε και από τις μορφές εκείνες που ενδύονται τον πολυφορεμένο στην εποχή μας μανδύα της βιωματικής διδασκαλίας για να καλύψουν το ισχνό έως ανύπαρκτο περιεχόμενό τους. «Βιωματικά» σεμινάρια ξεφυτρώνουν πλέον παντού, ταχύρυθμα, μακράς διαρκείας, ακριβοπληρωμένα ή μη, περί παντός επιστητού, υπό την αιγίδα πανεπιστημίων, συλλόγων, φορέων του δημοσίου και κυρίως του ιδιωτικού τομέα. Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να συνενώσει όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία ; Μα η πλήρης απουσία του βάθους των εννοιών και των στόχων που επικαλούνται. Αν βίωμα δεν είναι μια επιπλέον εμπειρία που συσσωρεύεται αθροιστικά στο οικοδόμημα των άλυτων αντιφάσεων και των καλά ριζωμένων στερεοτύπων μας ,αλλά μια ρήξη με τους καθιερωμένους τρόπους που σκεφτόμαστε, μιλάμε ,αισθανόμαστε ,χειρονομούμε, αναπνέουμε, αγγίζουμε, ζούμε …αν διδασκαλία δεν είναι ένα σύνολο από καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν σε ποικίλα μεγέθη το είδωλό μας ,αλλά η συντριβή ακριβώς αυτών των ειδώλων που μας εμποδίζουν να αντικρίζουμε κατάματα τους πραγματικούς ανθρώπους ,δηλαδή τους μαθητές μας, τότε ανοίγει πραγματικά ο δρόμος για μια αυθεντικά βιωματική διδασκαλία. Σχέδια επί χάρτου που ικανοποιούν απλώς την ανάγκη ύπαρξης και επικυριαρχίας γραφειοκρατικών μηχανισμών παντός τύπου, «ιλουστρασιόν» σεμινάρια που υπηρετούν τη λογική της αρπαχτής και της ευκολίας θα πρέπει σιγά –σιγά να μας αδειάζουν τον τόπο για να μπορέσουμε σε ένα αποκαθαρμένο πλέον τοπίο να αντικρίσουμε την..
Αλήθεια τρίτη και φαρμακερή: για να μπορέσει ο μαθητής που απέδρασε από την τάξη- φυλακή να ανοίξει τα φτερά του ,να πετάξει ελεύθερα και να επιστρέψει -όχι για να την καταστρέψει ,αλλά για της δώσει το σχήμα των ονείρων του-θα πρέπει να έχει στο πλάι του ένα δάσκαλο που θα τον ακολουθήσει τόσο στην πτήση του όσο και στην επιστροφή του . Όχι ως σοφός μέντορας και μοναδικός επαΐων ,αλλά ως απλός συνταξιδιώτης και συνομιλητής. Αυτό το φαινομενικά απλό συν- μπορεί να το κατακτήσει μόνο αν εμπιστευτεί τις δικές του δυνάμεις . Τη δύναμή του να ακούει χωρίς να υποτιμά ,τη δύναμή του να αντικρίζει με ανθρωπολογική περιέργεια τον ίδιο του τον εαυτό και τις αδυναμίες του ,τη δύναμη του να μην τις προσπερνά βιαστικά, αλλά να τις ξεπερνά δημιουργικά. Το υπόστρωμα και η αφετηρία κάθε απόπειρας επιμόρφωσης δεν μπορεί παρά να είναι η άγρυπνη κι ανήσυχη συνείδηση που θέτει συνεχώς σε αμφισβήτηση τον εαυτό της και που συνεχώς εμπνέεται και δυναμώνει από τη διάθεση εξερεύνησης του άλλου. Από εκεί κι έπειτα η επιλογή των δρόμων και των τρόπων είναι σχετικά απλή υπόθεση ….

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΛΑΝΑ

(Γραμμένο με ιδιαίτερη ευαισθησία από τη φίλη Νατάσα . Αφιερωμένο στους νέους που γράφουν στους τοίχους και στους δρόμους Ιστορία)

Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου 2008, Ναυαρίνου 13Α, συνέδριο Νέων Επιστημόνων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, 18:30-21.00, εργαστήριο μεταφοράς λογοτεχνικού έργου στον κινηματογράφο. Με μια ομάδα συναδέλφων πειραματιζόμαστε για το πώς μπορούμε να κάνουμε πιο δημιουργικό και ευφάνταστο το μάθημα. Πώς μπορούμε να ζωντανέψουμε με την κάμερα μερικές σελίδες από τα «Δελφινάκια του Αμβρακικού» του Ντίνου Δημόπουλου. Αν κάθε προσπάθεια να διασκευάσουμε ένα κείμενο είναι και μια προσπάθεια ερμηνείας, τότε όλοι εμείς εκείνο το βράδυ δεν μπορέσαμε να ερμηνεύσουμε όσα συνέβησαν δίπλα μας. Ήταν από τις στιγμές που νιώθεις τις τέχνες να σε προδίδουν.

− Οπωσδήποτε το Σάββατο, εννιά το βράδυ, στη Ναυαρίνου, έξω από το Πανεπιστήμιο. Εντάξει;
− Ναι, ναι. Άμα τελειώσεις πρώτος, περίμενέ με στα σκαλάκια.

Ένα ραντεβού που ματαιώθηκε, μια βόλτα που δεν έγινε. Ανήμερα του Αγίου Νικολάου, ένα συνηθισμένο Σαββατόβραδο, στο κέντρο της Αθήνας.

− Δεν έχει σφυγμό! Δεν έχει σφυγμό!

Πέτρο, ο Αλέξης δε θα ‘ρθει. Τον σκότωσαν δυο αστυνομικοί δυο τετράγωνα πιο κάτω.

Κι ο κόσμος αναποδογύρισε. Τα σκαλάκια του Πανεπιστημίου ανέβαιναν στον ουρανό κι άνοιξε η πύλη στην άσφαλτο. Ο χρόνος πάγωσε σε δυο τετράγωνα δρόμου. Καθηλώθηκε, όπως χρόνια πριν στην Άρτα. Τότε που ο Αλέξης τον πήγε για πρώτη φορά σινεμά, και του κόπηκε η ανάσα μόλις αντίκρισε την οθόνη. Τότε που ένιωσε ότι η ζωή του θ’ άλλαζε μια για πάντα, ότι του έδειξαν ότι υπάρχουν πολλά ταξίδια και πολλές περιπέτειες στη ζωή.
------------------
− Καλά… μάντεψε την πτυχιακή μου... Η καθηγήτρια μου ζήτησε να ‘χει θέμα το καλοκαιράκι μας στο Κοχύλι. Ξεκίνησα να φτιάχνω ένα σενάριο πολύ δυνατό. Με δυσκολεύει όμως το τέλος αλλά θα βρω κάτι ανατρεπτικό. Η δική μας ιστορία θα διαψεύσει κάθε κινηματογραφικό κλισέ. Στο υπόσχομαι. Σκέφτομαι μάλιστα τον Αύγουστο που θα γυρίσω για διακοπές να τους μαζέψω όλους στην πλατεία, να τους εξηγήσω πώς γυρίζεις μια ταινία και μετά να τους δείξω την εργασία μου. Εννοείται, φίλτατε, ότι εσύ θα ‘σαι ο επίτιμος καλεσμένος!

Πέτρο, το Κοχύλι έσπασε.

− Ρε Αλέξη, θυμάσαι τότε τον Πάνο; Πόσο υπέφερε κι αυτός. Όλοι βάλθηκαν να τον σκοτώσουν, τι κι αν δεν κρατούσαν όπλα; Θυμάσαι εκείνο τoν εργοδότη που είχε αρνηθεί να του δώσει δουλειά γιατί τον είχε ξεγραμμένο; Εξάντλησε όλα τα περιθώρια απανθρωπιάς. Σαν να έφταιγε ο Πάνος. Τον συνάντησα πριν καιρό να βγαίνει από τον «Άγιο Σάββα». Είναι καλά τώρα, αλλά δεν μπορεί ούτε να θυμάται ούτε να ξεχνάει. «Το μόνο παρήγορο ήταν ότι γνώρισα εσάς» μου είπε. Ίσως τον φέρω μαζί μου την επόμενη φορά. Αν θέλει. Νομίζω ότι θα χαρεί να σε δει.

Ο ρόγχος διπλοκλείδωσε την πόρτα στο μέλλον, Πέτρο.

Προχτές μίλησα και με την Ανθούλα στο τηλέφωνο. Γενικά είναι ευχαριστημένη με τη σχολή της. Αλλά την ξέρεις τώρα… μέσα στην γκρίνια. Τίποτα δεν είναι αρκετά καλό γι’ αυτήν. Τότε με νευρίαζε, αλλά τώρα γελάω.

Για άλλο λόγο όμως την πήρα. Είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο πριν μέρες και ήθελα να της το πω. Δεν ήθελα να μιλήσω σε σένα γιατί εσένα είδα στον ύπνο μου, και ανησύχησα πολύ.

Ήμασταν, λέει, εσύ κι εγώ στο Κοχύλι και, ενώ γελούσαμε και διασκεδάζαμε στην προκυμαία, ξαφνικά άρχισες να ξεθωριάζεις. Χανόσουν με ένα πόνο στο βλέμμα που δεν άντεχα να τον βλέπω. Πήγα να σε πιάσω, να σε τραβήξω πίσω, αλλά είχες γίνει άυλος. Στο τέλος, δεν μπορούσα να σε δω καθόλου, αλλά σε ένιωθα εκεί, δίπλα μου. Μετά βρέθηκα πανικόβλητος στο σινεμά μας στην Άρτα. Στεκόταν όρθιος μπροστά στην οθόνη ο Σαρλό και πίσω του κρυβόταν το χαμίνι. Μου έδωσε ένα ποτήρι με νερό. «Παρ’ το αθάνατο νερό» μου είπε. «Στο είχα φυλάξει. Ήξερα ότι θα το χρειαστείς». Έφυγα τρέχοντας να σε βρω. Το μισό νερό χύθηκε στο δρόμο. Η προκυμαία είχε αλλάξει θέση και δεν μπορούσα να τη βρω. Χάθηκα. Και μετά ξύπνησα με πνευμόνια μισογεμάτα αέρα. Να λοιπόν. Τώρα έμαθες το λόγο που επέμενα να βρεθούμε το Σάββατο.

Βγαίνουν κι οι εφιάλτες, Πέτρο.

− Ραντεβού το Σάββατο, φίλε!
− Ό,τι πεις, αρχηγέ.
-------------------------------

Όλα τα παιχνίδια έμειναν στη μέση. Όσα έγιναν κι όσα μελλόταν να γίνουν. Ο Αλέξης ανέβηκε όλα τα σκαλάκια, ο Πέτρος έσκαβε το δρόμο του στην άσφαλτο. Δε συναντήθηκαν.

− Κυρία, δε θα μπορέσω να τελειώσω την εργασία. Σβήστηκαν από παρεξήγηση τα τελευταία πλάνα μου.


Νατάσα Μερκούρη

Σχέδιο μαθήματος με αφορμή το νεκρό Αλέξανδρο

Μια η ώρα το πρωί κι όμως.. πρέπει να προετοιμαστώ καλά για το μάθημα της επομένης. Νεοελληνική Γλώσσα, Β τεύχος ,ενότητα 4, σχολείο. Το αποφάσισα. Αυριανό και μεθαυριανό και παντοτινό μάθημα ο νεκρός Αλέξανδρος. Που μπορεί και να τον προσπέρασα εκείνο το απόγευμα οδεύοντας προς το Χημείο για την παρακολούθηση σεμιναρίου βιωματικής διδασκαλίας. Εκείνη την ίδια ώρα που αποχωρούσα με ευφρόσυνη διάθεση και σχέδια για ένα πιο ζωντανό και ευφάνταστο μάθημα από Δευτέρα, εκείνη την ίδια ώρα τον σκότωναν. Σε απόσταση μερικών μέτρων οι δύο μας , ίσως πριν κλείσει για πάντα τα μάτια να συναντήθηκαν έστω κι αστραπιαία τα όνειρά μας. Η δίψα για ζωή . Η διάθεση να γκρεμίσεις κάθε τι άσχημο, να εξαφανίσεις το περιττό ,το άδειο, το νεκρό. Και εξαφάνισαν εκείνον για να μπορούν με μεγαλύτερη άνεση να γεμίζουν τα σχολικά βιβλία με τη σαβούρα που αποβλακώνει, τις σχολικές τάξεις με γυάλινα απαθή βλέμματα. Γιατί αυτό φοβούνται. Τη σπίθα στα μάτια των μαθητών που ξέρουν πολύ καλά πόσο εύκολο είναι να βάλει φωτιά στις βιτρίνες του κόσμου τους.
Ενότητα 4α ,λοιπόν, θέμα :σχολείο .Κλείστε τα βιβλία ,παιδιά, κι ανοίξτε τα μάτια σας. Πείτε μου μόνο τι βλέπετε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Άδειες ψυχρές τάξεις ,ατέλειωτους μονολόγους, πλήξη ,απουσιολόγια και βιβλία άψυχης ύλης και να μετράς αντίστροφα τη ζωή σου μέχρι το σχόλασμα ,μέχρι να ξαναμπείς στο ρινγκ για τον επόμενο γύρο.
Ενότητα 4β, οι χρόνοι των ρημάτων . Οι χρόνοι ,λοιπόν είναι ένας. Ο σταματημένος, ο χρόνος της ακαριαίας στιγμής που κόβει το νήμα μιας ανθρώπινης ζωής , που συμπυκνώνει τη σιωπηρή απελπισία του παρελθόντος με την ηχηρή κραυγή του παρόντος και την αστραπιαία λάμψη του μέλλοντος. Και οι τρόποι του ρήματος είναι ένας ,ο στιγμιαίος που φέρνει στην επιφάνεια συντελεσμένα και συντελούμενα κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα.
Ενότητα 4γ, οι σημασίες των εγκλίσεων του ρήματος. Οι εγκλίσεις ,παιδιά, σε αντίθεση με τους χρόνους είναι απειράριθμες, όσες και οι εκφράσεις της ανθρώπινης ψυχής. Αν σπάσετε τις καθιερωμένες κατηγοριοποιήσεις σε δήθεν αντικειμενική οριστική , μοιρολατρική υποτακτική και μισαλλόδοξη προστακτική ,αν ξεφύγετε από τον απόλυτο παραλογισμό των παραδειγμάτων «έγινε ΜΙΑ δολοφονία», «ας μη γινόταν Η δολοφονία» , «δολοφονήστε», μόνο τότε θα οξυγονωθεί το μυαλό και θα ξεπηδήσουν ερωτήματα ,παγιδευμένες και άρρητες σκέψεις και συναισθήματα. Θα ξαναθυμηθείτε εκείνο το παιδικό «γιατί;» που έμπαινε πριν από οποιαδήποτε έκφραση . Δεν έχετε ελπίδα να μάθετε ποτέ τις εγκλίσεις αν δεν εξασκηθείτε στις επίμονες ερωτηματικές και στις απαιτητικές αιτιολογικές προτάσεις.
Ενότητα 4δ,παραγωγή λόγου. Θέμα: τα όνειρα ενός 15χρονου.
Οδηγίες :Αριθμός λέξεων και προτάσεων απεριόριστος. Χρόνος :όλη η υπόλοιπη ζωή σας. Επιτρέπονται κάθε είδους λάθη αρκεί για τη διόρθωσή τους να χρησιμοποιείτε την αγάπη σας για ελευθερία και όχι τα φοβικά σας σύνδρομα. Μπορείτε να ανατρέξετε σε οποιεσδήποτε πηγές αρκεί το τελικό αποτέλεσμα να φέρει τη δική σας σφραγίδα. Και βέβαια μπορείτε να ενώσετε τα θρανία και να δημιουργήσετε ένα ομαδικό γραπτό ,και βέβαια μπορείτε να βγείτε από την τάξη να συνεχίσετε την εργασία σας έξω συντροφιά με τους συνομηλίκους σας ,βεβαίως και μπορείτε να την εκθέσετε στα βλέμματα των ενηλίκων ,μην σας φοβίσει η αμηχανία τους . Γνωρίζουν κατά βάθος ότι είστε η μόνη τους ελπίδα για ολική επαναφορά στη ζωή. Όχι, δεν θα υπάρχει βαθμολόγηση…