Τελικά μήπως είστε … μαλάκες;

Δε νομίζω ότι υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να μην αναγνωρίζει στον Πάγκαλο ό,τι γλοιωδέστερο και αηδιαστικότερο, αμόρφωτο, διαπλεκόμενο και απόλυτο τίποτα της πολιτικής έχει περάσει από αυτή τη χώρα . Ένα τίποτα υπερφίαλο με αυξημένο υπερεγώ, τακτικό ρυπαντή της ακοής και της όρασής μας… έναν καλαμοκαβαλημένο που αν δε στηριζόταν και δεν προβαλλόταν από τα συμφέροντα που τον προώθησαν και τον επέβαλαν, κανείς δε θα ασχολούνταν μαζί του και τίποτα δε θα έχανε κανείς από την ανυπαρξία του.

Αν και μόνο στη θέα του συγκεκριμένου με πλημμυρίζει ένα αίσθημα αηδίας και ναυτίας, σε ένα πράγμα θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του… Είστε μαλάκες!
Φυσικά όχι κατά την κατά Πάγκαλον ερμηνεία, αλλά βάσει της αντικειμενικής ερμηνείας του όρου που εξηγείται απόλυτα με τις παρακάτω διαπιστώσεις:
Μόνο μαλάκες θα αποδέχονταν την πραξικοπηματική επιβολή του διεφθαρμένου και διαπλεκόμενου τραπεζίτη, υπηρέτη ξένων και ανθελληνικών συμφερόντων, ως πρωθυπουργό τους δια… του διορισμού του!
Μόνο μαλάκες θα ανέχονταν μετά το “ΟΧΙ !” της 28ης Οκτωβρίου του ’11 να τους επιβληθεί η συγκυβέρνηση του “ΝΑΙ !” και θα έμεναν απαθείς ή θα αντιδρούσαν υποτονικά περιμένοντας! Τι άραγε…
Μόνο μαλάκες θα ανέχονταν από την κοινοβουλευτική αριστερά να καταγγέλλει ως αντισυνταγματικά και παράνομα όσα γίνονται και ως πραξικοπηματική την κυβέρνηση Παπαδήμου (που είναι) αλλά να τη νομιμοποιεί με τη στάση της και να αποδέχεται τον Παπαδήμο ως πρωθυπουργό και το σκυλολόι του ως υπουργούς αφού έτσι τους απευθύνει το λόγο! Τι εξυπηρετεί αυτή η “περίεργη” και διπλή αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά…;
Μόνο μαλάκες θα επέτρεπαν ακόμη στα εκάστοτε συμφέροντα να τους διαιρούν και να τους κατευθύνουν με το γνωστό “διαίρει και βασίλευε” και δε θα έβλεπαν τον κοινό εχθρό που πλέον έχει αποκαλυφθεί μπροστά τους!
Μόνο μαλάκες θα κανόνιζαν τις αντιδράσεις με ραντεβού και μονοήμερες εκδρομές προκαθορισμένης διαμαρτυρίας, νομίζοντας ότι κάτι θα πετύχουν, την ώρα που ο εχθρός τούς παίρνει και τα σώβρακα!
Μόνο μαλάκες, μέσα σε αυτή τη λαίλαπα, θα ακολουθούσαν σημαιάκια και ταμπέλες και δε θα ενώνονταν με τους άλλους οργανώνοντας κοινή επίθεση στον κοινό εχθρό!
Μόνο μαλάκες θα ψήφιζαν ως εκπρόσωπό τους τύπους σαν τον Πάγκαλο και θα συνέχιζαν να τον ανέχονται ως υβριστή τους, πληρώνοντας μάλιστα αδρά τα βίτσια του και τα πολυήμερα, πολυτελούς διαμονής, ταξιδάκια του!
Μόνο μαλάκες θα ανέχονταν τύπους σαν τον Αντωνάκη να τους κοροϊδεύουν κατάμουτρα παριστάνοντας τη… συγκυβερνώσα “αντιπολίτευση”!
Μόνο μαλάκες θα πίστευαν ότι τύποι σαν τον Καρατζαφέρη έχουν οποιαδήποτε σχέση με πατριωτισμό και θα πείθονταν ότι αμόρφωτοι σαλτιμπάγκοι που αναδείχθηκαν και προστατεύονται από εργολάβους, εφοπλιστές και τραπεζίτες διαθέτουν σοβαρότητα!
Μόνο μαλάκες θα ανέχονταν το Μπουμπούκο υπουργό, παράνομα διορισμένο των εφοπλΗστών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους!
Μόνο μαλάκες θα ανέχονταν τον τσεκουροφόρο, στέλεχος της ΕΠΕΝ, ως υπουργό!
Μόνο μαλάκες θα επέτρεπαν την παράδοση της χώρας τους στα ξένα συμφέροντα με αντάλλαγμα τις δόσεις για την αποπληρωμή παράνομων δανείων, που καταλήγουν στα ίδια ξένα συμφέροντα!
Μόνο μαλάκες θα επέτρεπαν στο κάθε λαμόγιο που έχει λεηλατήσει τη χώρα μέσω έργων και λοιπών επιχορηγήσεων… να έχει αναλάβει και την “ενημέρωσή” τους και να τους υποβάλει ποιο είναι το συμφέρον τους!
Μόνο μαλάκες θα ανέχονταν να βλέπουν τους συμπολίτες τους να τρώνε από τα σκουπίδια και θα περίμεναν καρτερικά πότε θα έρθει και η δική τους ώρα!
Μόνο μαλάκες θα πλήρωναν κάθε μορφής χαράτσι γκρινιάζοντας αλλά… υπακούοντας!
Μόνο μαλάκες θα έβλεπαν το “φταίχτη” στο πρόσωπο του συμπολίτη τους, όποιον το σύστημα τους δείχνει κάθε φορά, και όχι αυτόν που πραγματικά ευθύνεται για την κατάντια τους!
Μόνο μαλάκες θα ανέχονταν να λιποθυμάνε τα παιδιά στα σχολεία από την πείνα, θεωρώντας ότι το πρόβλημα δεν τους αγγίζει και είναι μακρυά από τη δική τους πόρτα!
Μόνο μαλάκες θα ανέχονταν να τους κλέβουν, αρπάζοντάς τους τα λεφτά ετσιθελικά από την ίδια τους την τσέπη και δε θα είχαν βουτήξει τους κλέφτες από το λαιμό!
Μόνο μαλάκες θα έδιναν χρόνο στον εχθρό τους ώστε να οργανώσει την επίθεση αλλά και την άμυνά του εναντίον τους και δε θα είχαν απαλλαγεί από αυτόν όσο γρηγορότερα μπορούσαν!
Μόνο μαλάκες θα έβλεπαν το πρόβλημα μόνο με άξονα την τσέπη τους και το προσωπικό τους συμφέρον, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι είναι μέλη μίας κοινωνίας και για να είναι εκείνοι καλά πρέπει να είναι καλά και οι συμπολίτες τους!
Μόνο μαλάκες θα επέτρεπαν σε αυτούς που τους κλέβουν και τους κοροϊδεύουν να συνεχίζουν να πληρώνονται αδρά από τα λεφτά τους!
Μόνο μαλάκες θα εξασφάλιζαν υπέρογκες αποδοχές σε απατεώνες πολιτικάντηδες και ταυτόχρονα θα κάλυπταν και τα έξοδά τους… Παχυλότατο μισθό + έξοδα ανεξέλεγκτα καλυμένα!
Μόνο μαλάκες θα χαίρονταν με την απόλυση και την εξαθλίωση συνανθρώπων τους!
Μόνο μαλάκες θα αποδέχονταν μείωση αποδοχών και αύξηση φόρων ταυτόχρονα, ώστε να εξαθλιωθούν αυτοί για να μη χάσουν οι τραπεζίτες!
Μόνο μαλάκες θα πίστευαν ότι αυτοσκοπός πρέπει να είναι η θυσία τους στο βωμό της διάσωσης του ευρώ και των τραπεζιτών!
Μόνο μαλάκες θα πείθονταν ότι η ΕΕ και το ευρώ στήθηκαν για την ευημερία των πολιτών και κάθε απομάκρυνση από αυτά θα ήταν “καταστροφή”!
Μόνο μαλάκες θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώνουν υπέρογκα ποσά ως συμμετοχή στην ΕΕ για να ταΐζουν χιλιάδες καρεκλοκένταυρους και παρατρεχάμενους, που το μόνο που υπηρετούν είναι το ατομικό τους συμφέρον και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την καλοστημένη κομπίνα που πλέον ονομάζουμε “ΕΕ”! Αλήθεια τι θα γινόταν ο Μπαρόζο και το σινάφι του χωρίς τα λεφτά σας και την ασυλία που του προσφέρετε μέσω της θέσης…; Πού θα έβρισκαν προστασία κάτι τέτοιοι τύποι που κατηγορούνται για οικονομικές απάτες και κακουργήματα…; Μόνο μαλάκες θα επέτρεπαν να καθορίζεται η ζωή και το μέλλον τους από τέτοια καθάρματα!
Μόνο μαλάκες θα πίστευαν ότι ύψιστο καθήκον αποτελεί η αποδοχή και αποπληρωμή χωρίς έλεγχο όποιου ποσού τους ζητηθεί (χρέος)… και θα δέχονταν να υποστούν τα πάνδεινα, τον απόλυτο εξευτελισμό και υποδούλωσή τους, προκειμένου να μην κακοκαρδιστούν οι κερδοσκόποι!
Μόνο μαλάκες θα πίστευαν ότι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, περιουσίας όλων μας, σε ιδιωτικά συμφέροντα είναι προς όφελός τους! Και μάλιστα το ξεπούλημα βασικών υποδομών όπως η ενέργεια, το νερό, οι τηλεπικοινωνίες, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια…
Μόνο μαλάκες θα επέτρεπαν την εκχώρηση και εκμετάλλευση του φυσικού τους πλούτου προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων!
Μόνο μαλάκες θα ανέχονταν την υποχρηματοδότηση και υποβάθμιση της υγείας, της παιδείας, των κοινωνικών παροχών και την αύξηση των κονδυλίων για εξοπλισμούς!
Mόνο μαλάκες θα ανέχονταν αυτά και πολλά περισσότερα και δε θα τους είχαν πάρει με τις πέτρες!
Μόνο μαλάκες θα πίστευαν ακόμα ότι έχουμε δημοκρατία!

Και για να σας αποδείξω ότι η μαλακία σε αυτή τη χώρα είναι διαχρονική…:
Μόνο μαλάκες θα ψήφιζαν τον Κωστάκη για να τους σώσει από το διεφθαρμένο Σημίτη και μόλις πέντε χρόνια μετά θα ψήφιζαν το Γιωργάκη για να τους σώσει από το διεφθαρμένο Κωστάκη, επαναφέροντας όλη τη διεφθαρμένη μαφία του Σημίτη! Όχι ότι αυτοί δεν είναι διεφθαρμένοι, αλλά ποιος μαλάκας ψηφίζει με τέτοια κριτήρια…;
Μόνο μαλάκες θα χειροκροτούσαν την αποκαθήλωση της Ακρόπολης και τη μετατροπή του ναού σε… τοιχογραφία!
Μόνο μαλάκες θα ανέχονταν η πολιτιστική τους κληρονομιά να μεταφερθεί σε ένα μουσείο που είναι ΝΠΙΔ (νομικό πρόσωπο ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ δικαίου)! Ακόμη πιστεύετε ότι δε θα σας πάρουν και την Ακρόπολη…;
Mόνο μαλάκες θα αποδέχονταν την καταστροφή του ιστορικού χώρου της αρχαίας αγοράς αλλά και της περιοχής του Μακρυγιάννη, μνημείου της σύγχρονης ιστορίας μας, προκειμένου να κτιστεί το έκτρωμα που ελέω βλακείας και κακογουστιάς ονομάσαμε… “κόσμημα”!
Μόνο μαλάκες θα πίστευαν ότι η ολυμπιάδα της ντόπας, των παρακολουθήσεων και του άρπα-κόλα είναι η καλύτερη ολυμπιάδα που έγινε ποτέ! Σκεφτείτε το βαθμό μαλακίας για όσους συνεχίζουν να παραμυθιάζονται και να το πιστεύουν…
Μόνο μαλάκες θα πανηγύριζαν μαζί με την Αγγελοπούλου, το Σημίτη και τα υπόλοιπα λαμόγια για την ανάθεση των ολυμπιακών αγώνων! Εκείνοι χοροπηδούσαν διότι ήξεραν ότι άρχιζε το μεγάλο φαγοπότι, οι ηλίθιοι που θα πλήρωναν γιατί πανηγύριζαν; Ακόμη αναρωτιέμαι…
Μόνο μαλάκες θα ξαναψήφιζαν τον Πάγκαλο των Ιμίων και της παράδοσης του Οτσαλάν στους Τούρκους!
Μόνο μαλάκες θα αποδέχονταν ως “εθνάρχη” αυτόν που την είχε κάνει νύχτα με πλαστό διαβατήριο, τον άνθρωπο των εκλογών της βίας και νοθείας, το συνεργάτη των Γερμανών! Τον άνθρωπο που πρόσφερε κάλυψη στην πλειοψηφία των χουντικών και των βασανιστών, τον άνθρωπο που δημιούργησε τα ΜΑΤ για την επιβολή της “δημοκρατίας” του… χρήσιμο “εργαλείο” που κληροδότησε και στους διαδόχους του που τη δημοκρατίας τους, πολλοί από εμάς, τη ζήσαμε και τη ζούμε στο πετσί μας!
Μόνο μαλάκες θα ονόμαζαν “γέρο της δημοκρατίας” τον άνθρωπο που ως πρωθυπουργός το 1944 σε συνεργασία με τους Άγγλους και με αρχηγό της αστυνομίας τον Έβερτ (πατέρα του θανόντα πολιτικού) διέταξε “πυρ” κατά των Ελλήνων που διαδήλωναν… τα γνωστά “δεκεμβριανά του ’44”!

Και επειδή φοβάμαι ότι η λίστα θα γίνει ατελείωτη, σταματάω κάπου εδώ… Αν θεωρείτε ότι δεν είστε μαλάκες και τίποτα από τα παραπάνω δε σας αφορά, μάλλον ανήκουμε στην ίδια μειοψηφία! Το σίγουρο πάντως είναι ότι όταν ανατραπεί το ισοζύγιο και οι “μαλάκες” κατά Πάγκαλο γίνουν η πραγματική πλειοψηφία, τότε θα υπάρξει και ανατροπή της κατάστασης. Όσο συνεχίζει η πλειοψηφία να εκφράζεται από τους μαλάκες όπως περιγράφονται στο κείμενο (το αντίθετο του Παγκάλειου ορισμού δηλαδή!) η χώρα δεν έχει σωσμό και δεν υπάρχει καμία ελπίδα, πλην της ατομικής αντίδρασης και άμυνας… Κοινώς, κόψτε τους το μισθό και την εξουσία! Θυμηθείτε ότι έχουν τόση εξουσία όση εσείς τους αναγνωρίζετε… Στο χέρι σας είναι η ανατροπή!

Μέχρι την ανατροπή του ισοζυγίου και την πραγματική επελευθέρωση…

Από Blogging VS manipulation

“Σε γνώρισα στην κρίση” ή αλλιώς: “πώς έμαθα τι είναι πραγματικά οι άνθρωποι γύρω μου”

***

Όσο και να λες να φύγει και να μην ξαναγυρίσει, κάπου βαθιά μέσα σου χαίρεσαι. Ξεσκαρτάρεις ρε παιδί μου φίλους και γνωστούς. Τους μετράς στα δύσκολα. Τους μετράς και χαίρεσαι για τους λίγους που ξεπερνούν τις προσδοκίες σου και λυπάσαι για τον χρόνο που έχεις χάσει με φελλούς και αναίσθητους. Άλλοτε λυπάσαι για την νοημοσύνη τους -πώς δεν είχες καταλάβει τόσο καιρό ότι είναι ηλίθιοι;- αλλά και για τη δική σου ανεκτικότητα. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνείς μαζί τους για να κρατηθούν στο ύψος τους. Είναι απαραίτητο όμως να τους καταλάβεις και να σε καταλάβουν, να νιώσεις ότι παρόλο που έχετε διαφορετικές προσεγγίσεις, θέλετε πραγματικά έναν καλύτερο κόσμο κι οι δυο.

Στο μετερίζι αυτών που πιστεύουν στην καλοσύνη των ανθρώπων, στην ισότητά τους και στην αυταπόδεικτη αξία τους βρήκα πολλούς παλιούς φίλους. Βρήκα κι άλλους απέναντι. Όμως οι περισσότεροι δεν ξέρουν πού να σταθούν. Αγαπώ τους ιδεαλιστές. Αγαπώ ακόμα κι αυτούς τους ιδεαλιστές της απέναντι πλευράς αλλά δεν μπορώ να μη θυμώσω όταν κλείνουν τα μάτια στα κακά που έφερε ο καπιταλισμός τους. Δεν μπορώ να μη θυμώσω όταν δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι όσα κέρδισε σε ισορροπία ο κόσμος τα τελευταία διακόσια χρόνια με αίμα, τα πέταξαν μεμιάς στα σκουπίδια και κοντεύει να καεί το σύμπαν. Παρόλα αυτά τους ακούω. Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να πιστεύουν, αλλά και να μπορούν να παραδεχθούν τα λάθη τους. Ακούτε φίλοι; Σας ακούω αλλά πρέπει να βγείτε απ’ τη γυάλα και να καθίσετε μαζί μας στο κρύο.

Ξέρεις ποιους δεν μπορώ καθόλου; Αυτούς που είναι δικοί μας άνθρωποι, φτωχοί και σκληρά εργαζόμενοι, που λιώνουν στα δωδεκάωρα και παρόλα αυτά ακόμα πιστεύουν πως θα τα καταφέρουν επειδή είναι άξιοι. Όχι γιατί δεν είναι. Αλλά γιατί θεωρούν τα εκατομμύρια των πεινασμένων ανάξιους κι αποτυχημένους. Γιατί αντί να κάνουν τον σταυρό τους (λέμε τώρα) που βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν κι ακόμα έχουν να φάνε, ζητωκραυγάζουν χαιρέκακα για κάθε άνθρωπο που χάνει τη δουλειά του σε μια δημόσια υπηρεσία επειδή πιθανώς δεν την έκανε καλά (οι πιθανότητες δεν είναι άνθρωποι αγαπητοί «ορθολογιστές», ο συγκεκριμένος μπορεί να ήταν καλύτερος κι από εσάς). Αλλά το ξέρω, είναι ανόητοι, μπορεί μετά από χρόνια να το παραδεχτούν άμα φάνε τη γερή σφαλιάρα των αφεντικών, άμα γευτούν το γλυκό με το παράξενο όνομα «κανείς δεν είναι αναντικατάστατος», άμα τα παιδιά τους τούς παίρνουν τις δουλειές και κάθονται άπραγοι γιατί έχασαν το τρένο της «καινοτομίας και της δια βίου μάθησης» και άλλες τέτοιες ανταγωνιστικές απάνθρωπες αηδίες.

Δεν μπορώ και τους άλλους όμως. Εκείνους που για χρόνια ρούφαγαν το γάλα τους από το σιχαμένο, κατά τα άλλα, κράτος, που τράφηκαν με επιδοτήσεις άμεσα ή έμμεσα, που δούλεψαν σε επιχειρήσεις που υπήρχαν και βασίλευαν μόνο και μόνο από επιδοτήσεις και κρατικές εργολαβίες, και τώρα κουνάνε το δάχτυλο επιτιμητικά σε κάθε μεροκαματιάρη ή στους δασκάλους που θα προσλαμβάνονται με εξακόσια ευρώ μισθό γιατί «δεν αποδίδουν και δεν είναι παραγωγικοί». Όλους εκείνους που έκαναν μόκο τόσα χρόνια και γέμιζαν το βιογραφικό τους με δουλειές του κράτους και τώρα απέκτησαν μια γλώσσα να (με το συμπάθιο) και άμα τους πεις και καμιά αλήθεια σου τραβάνε ένα «αυτά είναι λαϊκισμοί» και νομίζουν ότι καθάρισαν. Αυτοί μάλλον δεν ήταν ποτέ τους φίλοι μου, αλλά τους αξίζει να γίνουν εχθροί μου. Και για κάθε άνθρωπο που απελπίζεται θα τους φυλάω μια τιμωρία. Θα έρθει η ώρα τους.

Είναι αλήθεια ότι δεν μπορώ και κάποιους ακόμα αλλά αυτούς τους είχα ξεγραμμένους από την αρχή. Καμένα χαρτιά στα κλαμπ και στα σκυλάδικα, εκμεταλλευτές μεταναστών και μεταναστριών. Αυτών που έπαιρναν τους «ξένους» να δουλεύουν για πενταροδεκάρες και μετά τους έδιναν στην αστυνομία για να μην τους πληρώσουν τα μεροκάματα. Αυτών που έριχναν μια παναγία στη γυναίκα τους άμα τους έλεγε τίποτα, αλλά έτρεχαν να γαμήσουν όποια μετανάστρια ερχόταν στην ανάγκη τους. Κι ύστερα τις έλεγαν όλες πουτάνες και βρωμιάρες. Οι ίδιοι αυτοί σηκώνουν και σήμερα σημαίες στο Σύνταγμα, ζητάνε κάθαρση και να φύγουν όλοι. Κάποτε, όταν τους έλεγες την αλήθεια σε κοιτούσαν σαν κουλτουριάρη άπλυτο, σου έλεγαν «να τους πάρεις στο σπίτι σου» ή «άμα βιάσουν την αδερφή σου οι αλβανοί να δω τι θα λες» και εγώ σκεφτόμουν από μέσα μου, πως άμα βιάσουν την αδερφή μου θα έχω ακόμα μεγαλύτερη οργή για τους φασίστες, γιατί εκείνοι φταίνε που γαμούσαν τόσα χρόνια τον ανθό της ομορφιάς άλλων λαών με ένα δεκάευρω, γυναίκες που δεν θα τους έριχναν ούτε μια ματιά αν δεν ήταν στην ανάγκη κι αν δεν είχαν κάπου ένα παιδί ή μια οικογένεια να στείλουν λεφτά, και νόμισαν οι μαλάκες ότι είναι κάποιοι. Τους ξέρω αυτούς, τους τα έλεγα, κάποιες φορές τους τα λέω και τώρα και πιο άσχημα, αλλά δεν καταλαβαίνουν και πολλά. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, αλλά επικίνδυνοι κιόλας. Το καλό είναι πως τώρα φανερώνονται πιο εύκολα, μυρίζουν τα χνώτα τους μίσος και κόμπλεξ, εθνικισμό και ελληναραδισμό, βρωμάνε σαπίλα και παρακμή. Άμα τους βάλεις να γράψουν μια παράγραφο δεν θα ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα, η αμορφωσιά τούς έχει βγάλει τα μάτια.

Η κρίση με βοήθησε σου λέω. Μετράω τους φίλους μου. Τους μετράω και τους ξαναμετράω κάθε μέρα. Βλέπω ποιοι φοβούνται μη χάσουν τη βολή τους. Παρακολουθώ ποιοι δεν έβγαιναν ποτέ στο δρόμο και μόλις ξεφράγκισαν είναι πρώτη μούρη στη διαδήλωση. Τους μετράω και τους ξαναμετράω. Δεν είμαι θεός να τους κρίνω βέβαια για όλη τη στάση της ζωής τους, αλλά για να παραμείνεις φίλος μου πρέπει να ‘σαι και να δείχνεις άνθρωπος αδερφέ. Τι να τα κάνω τα κρασιά που ήπιαμε μαζί, τις νύχτες που κλάψαμε για μια γυναίκα ή τα τραγούδια που τραγουδήσαμε στις παρέες; Τι να τα κάνω αδερφέ όταν εσύ ηδονίζεσαι με τους απολυμένους και τα βάζεις με τους μπαχαλάκηδες τη στιγμή που η κυβέρνηση και οι βουλευτάδες που ψήφιζες τόσα χρόνια μάς έχουν αλλάξει τον αδόξαστο; Όταν σου λέω κατέβα στην πορεία, άμα είμαστε πολλοί μπορούμε, και μου λες ότι «πρέπει να ωριμάσεις, δεν βλέπεις ότι δεν γίνεται τίποτα, αυτοί ό,τι θέλουν να κάνουν θα το κάνουν». Ναι φίλε, θα το κάνουν γιατί εσύ κοιμάσαι, γιατί δέχεσαι να παραπληροφορηθείς από τα δελτία ειδήσεων, γιατί δεν βγάζεις το θηρίο που έχεις μέσα σου και σε βλέπουν για αρνί που θα στείλουν στη σφαγή (ή στην εφεδρεία) και μαζί τους θα σφάξουν κι εμένα.

Όλοι οι μουλωχτοί φανερώθηκαν, όλοι οι υπερόπτες πέταξαν ένα εγώ τεράστιο πάνω απ’ τ’ αδειανό τους κεφάλι. Όλοι οι νεόπλουτοι και οι ψωνισμένοι βγάλανε τις μάσκες και πλέον καταδίδουν με το κενό τους πρόσωπο όποιον δεν τους αρέσει, σε κοινή θέα. Τα δημόσια πρόσωπα έχασαν την ήρεμη και νηφάλια όψη τους και μετά το πρώτο σοκ, ζητάνε κεφάλια αθώων και ενόχων στον βωμό των μεταρρυθμίσεων. Ξεχνάνε ότι κάποτε ήταν άνθρωποι. Αλλά όσοι παραμείνουμε άνθρωποι δεν θα τους ξεχάσουμε. Η κρίση μάς έσωσε από δαύτους, μάθαμε να τους αποφεύγουμε. Και θα μάθουν ότι η κυνικότητα και η αναισθησία που επιδεικνύουν θα έχει κολλήσει σαν ρετσινιά για πάντα πάνω τους. Όσα λένε μένουν χαραγμένα στις ζωές μας που τις καταστρέφουν. Θα γυρίσει ο τροχός ανάλγητες κουφάλες. Θα γυρίσει.

Αναδημοσίευση από το ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑ

Στο τσαφ την γλύτωσε ο Παφίλης!

Αξιαγάπητη η Αννούλα του υπουργείου ισοπέδωσης Παιδείας, δια Βίου εξάρτησης από το Κεφάλαιο, DVD αντί βιβλίων και Θρησκευμάτων (Άγιαι αι Τράπεζαι, Άγιαι Ισχυραί, Άγιαι Αθάναται, εξέσκιζον ημάς).

Αξιαγάπητη η πανέμορφη Άννα Διαμαντοπούλου της εθνοσωτήριας κυβέρνησης του πασόκ, γνωστή και σαν "Κυρία με τας Θρούμπας" (εις την μάπαν), ή σαν "Σκυλόψαρο Παιδείας" και διάφορα άλλα ιδιαίτερα κοκακολακευτικά.

Αξιαγάπητη μέχρι δάγκωμα στον σβέρκο (οπότε τελείωσες με τέτοια μερακλίδικη καρχαριλέ οδοντοστοιχία), στο τσαφ την γλύτωσε ο βουλευτής του ΚΚΕ, Παφίλης, προχθές στη Βουλή!

Θα το ξεσκίσω το ΠΑΜΕ που πααίνει στα σχολεία να στηρίξει το λουκέτο, αυτή, κομμένα αυτά μωρή καρακάξα, αυτός, σε ποιόνανε τα λες αυτά ρε κουμμούνι που θέτε να διαλύσετε την ελληνική κοινωνία με όρους εξουσίας που φαντασιώνεται το κόμμα, αυτή, άει κατούρα ρε νεοφιλελεύθερο τσόκαρο*, αυτός, σκάσε ρε "κραυγάζουσσα μειοψηφία" που θα μου πεις άει κατούρα, εσύ βουλευτάκι της σειράς, εμένανε κοτζάμου υπουργάντζα, αυτή, λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, αυτός, βάραγε και η πρόεδρος την κουδούνα ντάγκα ντούγκα, ωραία περάσανε όλοι.

*Δεν τόπε ρε γαμώτο, αλλά το σκέφτηκε.

Δεν τον καταλαβαίνω τον σύντροφο Παφίλη, συγνώμη! Αφού ξέρει ότι η Αννούλα έχει μιά κάποια τάση στην υστερία, τι πάει και της τα χώνει; Καλά δεν φοβάται; Είδατε τα, κατά τα άλλα ολόγλυκα ματάκια της πως γουρλώσανε από τσατίλα και παραλίγο να πεταχτούν έξω από τις κόγχες τους; Είδατε πως λάμπανε στο απαλό φως του Κοινοβουλίου οι μπροστινοί της χαυλιόδοντες; Πωπω, φτυστή η Σκύλλα και η Χάρυβδης ήτανε, φτου φτου φτου, μακριά από μας...

Εγώ πάντως φοβήθηκα! Λέω, αμάν, την έβαψε ο Παφιλάκος! Ιδίως όταν πήρε η Αννούλα φόρα και άρχισε να κάνει με το τεντωμένο δάχτυλο ξιφομαχία. Ωχ λέω, η Αννούλα κόβει την "συμφιλίωση των δυνάμεων του λαού και της κοινωνίας και επιδιώκει καθεστώς εμφύλιου πολέμου"! Ωχ λέω, φοβερή πίεση υπέρ της Δημοκρατίας η Αννούλα, τα πήρε για τα καλά και την βλέπω να τον ξεσκίζει τον άνθρωπο.

Αλλά δεν ήταν μόνο ο φόβος. Ανησύχησα κιόλας ρε παιδιά! Ιδίως όταν άρχισε να λέει η Αννούλα για τον πήχυ και ότι αναγκάζεται να περνάει από κάτω, ενώ θα έπρεπε να περάσει από πάνω, αφού τον βάλανε ψηλά οι άνθρωποι του σοσιαλισμού, και ξέρετε τι κινδύνους εγκυμονεί το νταλαβέρι με τους πήχεις, που μπορεί να σου μπούν πουθενά άμα σπάσουν...

Αν το σκεφτείτε πιό ήρεμα, θα δείτε ότι η ενέργεια του βουλευτή του ΚΚΕ ήταν περιττή. Τι πας και πλακώνεσαι μαζί της, που αυτά ξέρει αυτά λέει η γυναίκα; Μήπως έχει διδιάξει ποτέ στη ζωή της; Μήπως ξέρει η γυναίκα να κάνει κάτι άλλο εκτός του...πασόκ; Μόλις τελείωσε το σχολείο μπήκε στο κόμμα και δουλεύει γιά αυτό μέχρι σήμερα. Πασόκ ξέρει η κυρία, πασόκ κάνει, πασόκ λέει. Τι πας και χαλάς την ζαχαρένια σου και πλακώνεσαι με το βούρλο;

Το τελευταίο το παίρνω πίσω, δεν θέλω να χαρακτηριστώ βλάσφημος και ανώνυμος μπλόγκερ. Βούρλα είναι μόνο τα Καμένα.

Κατά βάθος όμως την αγαπάμε όλοι μας την Αννούλα. Δεν πιστεύω να υπάρχει μεταξύ μαθητών, δασκάλων, καθηγητών, πανεπιστημιακών και φοιτητών πιό δημοφιλές πρόσωπο από την Αννούλα μας. Και πως να μην είναι, αφού είναι και τόσο πλακατζού, που μας κάνει με γαμάτα ανέκδοτα όπως το "πρώτα ο μαθητής" να κατουριώμαστε στα γέλια;

Το υφάκι α λα "Ζενεράλ Ντε Γκωλ" να μην είχε, και την μόνιμη ξυνίλα επίσης, και τον ελαφρύ, ανεπαίσθητο αντικομμουνισμό (λιγουλάκι, μικροΐχνη, τίποτα σοβαρό), και την αντιπάθεια προς κάθε τι που αντιστέκεται στην Θρησκεία της Αγοράς, και να έμενε στις Βρυξέλλες όπου ήταν τόσα χρόνια, μιά χαρά δημοφιλής άγνωστη πολιτικός θάτανε σίγουρα.

Ας ελπίσουμε ότι η κοινωνία θα της δείξει σύντομη την πιό καλή λύση: Τον νεροχύτη του σπιτιού της!

http://vraxokipos.blogspot.com/2011/10/blog-post_07.html

Δεν πληρώνω, ρε!!!

Δεν πληρώνω, ρε!!!: Δεν πληρώνω, ρε! Δεν ξαναπληρώνω ούτε τους φόρους, ούτε τα χαράτσια σας, ούτε ό,τι στο διάολο διαταγή πληρωμής βγάλουν τα Υπουργεία σας. ... Γιατί είστε ένα αναξιόπιστο και σάπιο σύστημα που μοναδικό του στόχο έχει την πληρωμή των ξένων τοκογλύφων με κάθε μέσο. Ακόμα και με την εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού.
Αντιμετωπίζετε τους Έλληνες πολίτες ως βάρος που πρέπει να το ξεφορτωθείτε. Πληρώνονται πολύ, τρώνε πολύ, ζούνε πολύ, είναι για σας η ίδια η ύπαρξή τους μια περιττή δαπάνη.
Συμπεριφέρεστε στην πατρίδα σας και στους πολίτες της, τους πολίτες που σας εξέλεξαν, ως κατακτητές που λεηλατούν την κατακτημένη χώρα και τους κατοίκους της τους χρησιμοποιούν για σκλάβους.


Η εικόνα της χώρας τούτη τη στιγμή μετά από δύο μόλις χρόνια διακυβέρνησης σας, είναι η εικόνα μιας χώρας ρημαγμένης σαν να βγήκε μόλις από ένα πόλεμο, από μια βαριά ήττα.
Μαγαζιά κλειστά, άνθρώποι χωρίς δουλειά ή με πενιχρούς μισθούς, απελπισμένοι, αυτόχειρες, τους ξεσκίζετε στη φορολογία, βάλατε στο μάτι τα σπίτια τους για να τα αρπάξετε ως άλλοι μαυργορίτες, βαφτίζετε τις απολύσεις «εφεδρεία», για να μην πληρώσετε αποζημίωση, ξεπουλάτε τον πλούτο της χώρας τη δημόσια γη, συμπεριφέρεστε χειρότερα από ότι αλλόθρησκος και αλλοεθνής κατακτητής. Ακόμα χειρότερα: Είστε οι υπάλληλοί τους, οι εντολοδόχοι τους, οι επιστάτες τους επί της κατακτημένης χώρας. Επίορκοι!

Καμιά κοινωνική ευαισθησία παχύδερμα, καμία μέριμνα για τον κόσμο που οδηγήσατε στην απόγνωση.
Κλείνετε τα σχολεία των τυφλών και των κουφών παιδιών, ακόμα και τα ΚΕΘΕΑ που έσωζαν τους νέους απ’ τα ναρκωτικά. Κλείνετε το μοναδικό δημόσιο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο της Ελλάδας, κλείνετε σχολεία.
Δίνετε κρεβάτια των δημοσίων νοσοκομείων στους ιδιώτες (88 μόνο στην Κρήτη), πετώντας τους φτωχούς στους διαδρόμους και τα ράντζα.


Φλομώσατε τον κόσμο στο ψέμα αναίσχυντοι, για «ευνοϊκότερη φορολογική μεταχείριση» ότι οι άνεργοι, οι ανάπηροι και οι αναξιοπαθούντες δε θα πληρώσουν, θα εξαιρεθούν κλπ Τρίχες!.
Φτάνοντας στο ταμείο της Εφορίας με το εκκαθαριστικό σημείωμα της έκτακτης εισφοράς στο χέρι για να σβήσουν το χρέος, ανακαλύπτουν ότι τους εξαπατήσατε, ότι πρέπει να το πληρώσουν.
Άνεργος επί 11 μήνες πρέπει να πληρώσει, έ; Κωφάλαλος και άνεργος 7 μήνες να πληρώσει, έ; Επειδή δεν είναι «μακροχρόνια» άνεργος, όπως ορίζουν τα ψιλά γράμματα των οδηγιών σας. (μακροχρόνια άνεργοι: εγγεγραμμένοι στα μητρώα του ΟΑΕΔ για περισσότερους από 12 μήνες) Καθίκια.
Ανάπηρη, τετραπληγική με Πολ. Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, σε αμαξίδιο με αναπηρία 80%, θα πληρώσει έκτακτη εισφορά για τη σύνταξη που παίρνει ε; Γιατί οι οδηγίες σας ορίζουν τους ανάπηρους που εξαιρούνται ως αυτούς που έχουν αναπηρία 80% και άνω!!! Είναι δηλαδή ένα βήμα πριν από τον τάφο!

Άχρηστοι και επικίνδυνοι. Ανάλγητοι και κυνικοί. Χεστήκατε αν ο κόσμος ζει ή πεθαίνει. Και έχετε το θράσος να κάνετε και χιουμοράκι από τηλεοράσεως πως ζορίζεστε να βρείτε κι εσείς να πληρώσετε τους φόρους αυτούς για τα κωλόσπιτά σας και θα αναγκαστείτε να τα πουλήσετε αλλιώς θα σας βάλουν φυλακή.
Άντε και γαμηθείτε!

Όποιος πληρώσει τα χαράτσια σας από μοναχός του, εθελοντικά γιατί έχει πιστέψει πως έτσι σώζει τη χώρα, είναι πολύ μαλάκας!

Ανατολικά της Εδέμ:

εφεδρικό μίσος

Υπάρχουν εργαζόμενοι που θριαμβολογούν επειδή σύντομα 4.000 εργαζόμενοι θα απολυθούν. Υπάρχουν νοήμονες ενήλικες που μισούν το "Δημόσιο" σαν αυτό να ήταν μία ενιαία και αδιαίρετη οντότητα η ύπαρξη της οποίας είναι κάτι κατεξοχήν κακό.
Υπάρχουν πολίτες που στη λίστα των οργανισμών που μπαίνουν σε εργασιακή εφεδρεία επικεντρώνονται σε 2-3 οργανισμούς -φαινομενικά τουλάχιστον- άνευ αντικειμένου, παραβλέποντας παράλληλα ότι στη λίστα με τους 151 οργανισμούς οι 3 μεγάλες κατηγορίες που θίγονται και απαξιώνονται είναι η έρευνα, ο πολιτισμός και η ψυχική υγεία.

Πόσο βολικό είναι να μισείς, πόσο βολικό είναι να μη νοιάζεσαι, να μη συμπονάς, να αξιώνεις περισσότερο το χρήμα από τον άνθρωπο.

Ούτε αόρατη θέλω να γίνω για μια μέρα, ούτε Θεός, που λέγαμε παιδιά. Θέλω μια μέρα να σκέφτομαι και να νιώθω σαν αυτούς τους ανθρώπους.

Να γελάω σαρδόνια όταν ο υπάλληλος βγαίνει σε εργασιακή εφεδρεία χωρίς προοπτική να βρει δουλειά μέσα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής ύφεσης, όταν κρύβεται από το διαχειριστή γιατί δεν έχει να πληρώσει τα κοινόχρηστα, όταν πέφτει μπρούμυτα βουλιάζοντας στο μαξιλάρι μέρα μεσημέρι με ντάλα κατάθλιψη. Τι ανάγκη έχει ο κόσμος τους ανάξιους;

Να πάρω όλα τα ΑΜΕΑ, με τα μπαστουνάκια των τυφλών, με τα ψυχοφάρμακα των αυτιστικών, τη νοηματική των κωφάλαλων, που εξυπηρετούνταν στις δομές ψυχικής υγείας και πρόνοιας, να τα φορτώσω στα καροτσάκια τους, στα πούλμαν με τα σπαστικά και να τα σπρώξω στον Καιάδα. Τι ανάγκη έχει ο κόσμος τους αναξιοπαθούντες;

Να σαρκάσω τον κάθε επιστήμονα, τον κάθε διδάκτορα, τον καθένα που διέθεσε τα νιάτα του σε σπουδές για να παράγει έρευνα στο φαληρισμένο Ελλαδιστάν καθώς θα τον βλέπω να κυκλώνει αγγελίες για ντελίβερυ και πλασιέ στη χρυσή ευκαιρία. Τι ανάγκη έχουμε τόσους επιστήμονες;

Να πετάξω αυγά στον κάθε φιλόμουσο, φιλότεχνο και καλλιτέχνη γιατί ήμαστε μια χώρα με υπερπαραγωγή τέχνης και πολιτισμού και τι στο διάολο χρειάζονται τόσα θέατρα, τόσα ποιήματα, τόση λογοτεχνία τη στιγμή που υπάρχει το Mall, τα Starbuck's και η τηλεόραση με το ψηφιακό σήμα;

Αλλά δε γίνεται. Δεν έχω μέσα μου τόσο εφεδρικό μίσος.
Γιατί στο δικό μου εργασιακό χώρο, μέρα τη μέρα, σφυρηλατείται η ανθρωπιά μας. Το τυφλό τσιγγανάκι, το ορφανό αγοράκι, το κακοποιημένο κοριτσάκι, οι γονείς με το βαρύ αυτιστικό, το αδελφάκι με τη λευχαιμία, το παιδί που δε θα γυρίσει ποτέ σπίτι του. Πάντα υπάρχει ένας λόγος να είσαι ανάλγητος. Εγώ δε ξέρω κανέναν.
Στη δική μου οικογένεια δεν έτυχε να με μεγαλώσουν με μίσος για τον γείτονα, γιατί είναι τεμπέλης, γιατί είναι κάφρος, γιατί είναι βολεμένος δημόσιος υπάλληλος. Πάντα υπάρχει ένας λόγος να μισείς. Εγώ δε ξέρω κανέναν.

Εγώ δεν ξέρω κανέναν σαν αυτούς τους ανθρώπους. Ξέρω πολλούς σαν εμένα. Ευτυχώς.

Αναρτήθηκε από NIEMANDSROSE

Το Σύνταγμα μέσα μου

Το Σύνταγμα μέσα μου

Χτες, συζητούσα με έναν παιδικό μου φίλο και κάποια στιγμή η κουβέντα έφτασε στο Σύνταγμα. Δεν είχε πάει στις διαδηλώσεις του Συντάγματος -δεν ζει στην Αθήνα-, και ήταν εξαιρετικά δύσπιστος ως προς τα πράγματα που μπορούν να καταφέρουν οι πολίτες που συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα. Από την άλλη, δεν είχε κάτι διαφορετικό να προτείνει – «αν δω αποτελέσματα, όμως, θα ακολουθήσω» μου είπε.

Τα θετικά στοιχεία των διαδηλώσεων στην πλατεία Συντάγματος είναι πολλά αλλά είναι ορατά μόνο σε όσους συμμετείχαν σε αυτές. Δεν έγινε δυνατό να φτάσουν σε όλους όχι επειδή δεν υπήρξε σωστή επικοινωνιακή πολιτική αλλά επειδή -κατά την ταπεινή μου γνώμη- δεν υπήρξαν κάποιες νίκες που να πείσουν την πλειοψηφία των πολιτών για τις δυνατότητες του εγχειρήματος και να τους παρακινήσουν να συμμετέχουν.

Αν κάτι μου έκανε εντύπωση στις λαϊκές συνελεύσεις της πλατείας Συντάγματος -πέρα από το πρωτοποριακό του πράγματος, τουλάχιστον για τα νεοελληνικά δεδομένα- ήταν η απουσία ρεαλιστικών προτάσεων και η ανάλωση σε πύρινους λόγους, χωρίς καμία ουσία. Παράδειγμα: «Η επανάσταση δεν πάει διακοπές», πανηγυρισμοί, χειροκροτήματα, η πρόταση ψηφίζεται με συντριπτική πλειοψηφία, και τις επόμενες ημέρες λιγότερα από 500 άτομα στη συνέλευση.

Όσο η οργή θα εξαντλείται σε συνθήματα και μονολόγους σε βάρος των κακών πολιτικών, των κακών μπάτσων και των κακών δημοσιογράφων, είμαστε ακίνδυνοι. Αυτό το κάνουν κάθε μέρα και χιλιάδες άνθρωποι στα καφενεία – δεν θεωρούν, όμως, πως κάνουν κάτι επαναστατικό, ούτε καταφέρνουν να αλλάξουν κάτι.

Στην πλατεία Συντάγματος ακούστηκαν πολλά συνθήματα για πολιτικούς, μπάτσους και δημοσιογράφους αλλά ελάχιστα για τις 30 οικογένειες που ελέγχουν πλήρως την πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου.

Υπήρξαν στη λαϊκή συνέλευση αναφορές στον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη -και την παρέα τους-, αλλά ξεχνιόντουσαν, όταν ο επόμενος ομιλητής έλεγε πόσο σπουδαίοι, πρωτοπόροι και γαμάτοι είμαστε.

Υπήρξαν φωνές που επισήμαναν πως οι πολιτικοί είναι οι μαριονέτες και πρέπει να κοιτάξουμε πίσω από την κουρτίνα αλλά αρκούσε μια αναφορά στις θηριωδίες των ΜΑΤ, για να ξεχαστούν αμέσως.

Από την πλατεία Συντάγματος έλειψαν οι στόχοι που μπορούμε να πετύχουμε. Τέθηκε σαν στόχος να μην ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο -που αποδείχτηκε τελικά πολύ μεγάλος στόχος και έξω από τις δυνατότητες που είχαμε τη συγκεκριμένη στιγμή- και μετά επήλθε η απογοήτευση. Όχι σε όλους αλλά σε πολλούς.

Μα, ακόμα και πιο ταπεινοί στόχοι -όπως οι διαδηλώσεις έξω από τηλεοπτικούς σταθμούς- δεν στέφθηκαν με επιτυχία· χώρια που και εκεί πάλι τα ΜΑΤ συναντήσαμε. Μα τι ζητάμε, όταν διαδηλώνουμε έξω από το Mega; Να γίνει «καλύτερο»; Να γίνει πιο «αντικειμενικό»; Δεν πρόκειται. Τα συμφέροντα του Μπόμπολα, του Βαρδινογιάννη και του Ψυχάρη δεν αλλάζουν και δεν πετυχαίνουμε τίποτα -εκτός από την στιγμιαία εκτόνωση- με συνθήματα κατά της Τρέμη και του Πρετεντέρη.

Αν θέλεις πραγματικά να χτυπήσεις και να γκρεμίσεις τα τηλεοπτικά κανάλια, πρέπει να χτυπήσεις τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους. Πρέπει να χτυπήσεις τις τσέπες τους. Μαθαίνεις ποιες είναι οι επιχειρήσεις τους, φτιάχνεις μια λίστα, την δημοσιεύεις, ενημερώνεις τον κόσμο, και καλείς τους πολίτες να τις σαμποτάρουν. Να μην αγοράζουν τις εφημερίδες τους, τα έντυπά τους, τα προϊόντα που παράγουν οι επιχειρήσεις τους κλπ.

Τα τηλεοπτικά κανάλια δεν τα περικυκλώνεις – τα κλείνεις. Τις τράπεζες δεν τις σπας, ούτε τις καις – τις κλείνεις.
Κι επειδή η άρνηση δεν αρκεί -χρειάζεται και πρόταση- φτιάχνεις δικά σου μέσα ενημέρωσης και παίρνεις την ενημέρωση στα χέρια σου.

Προσωπικά, δεν τα έχω τόσο με τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ -αυτοί τη δουλειά τους κάνουν και το συμφέρον τους κοιτάνε-, αλλά με εμάς που η αντίστασή μας ξεκινάει και τελειώνει στην γκρίνια. Αν είμαστε μάγκες και θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε την κατάσταση, ας φτιάξουμε δικά μας ΜΜΕ -είναι πανεύκολο σήμερα- και ας τους στείλουμε στον αγύριστο. Τα κακά, παρακμιακά σάπια και ετοιμόρροπα -πια- ΜΜΕ τα χτυπάς με υγιή, δημοκρατικά και αντικειμενικά ΜΜΕ. Όχι με βρισιές και πέτρες.

Ψάχνω στα δυο σάιτ της πλατείας Συντάγματος (real-democracy.gr και amesi-dimokratia.org) να βρω την είδηση για την Proton Bank και τον Λαυρεντιάδη. Δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά -όπως και για πολλά άλλα θέματα. Πού είναι η ενημέρωση λοιπόν για μια είδηση που τα καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθούν να αποκρύψουν; Και, χωρίς να θέλω να θίξω τον κόπο και την αξία των ανθρώπων που τα χειρίζονται, πώς γίνεται τα σάιτ της πλατείας Συντάγματος -που εκπροσωπούν χιλιάδες ανθρώπους και κάνουν κάλεσμα σε έναν ολόκληρο λαό-, να έχουν λιγότερους αναγνώστες από το μπλογκ μου; Κάτι γίνεται λάθος. Και τα λάθη τα διορθώνεις – δεν επιμένεις σε αυτά.

Από την στιγμή που αποφασίσαμε πως θα διαδηλώσουμε με ειρηνικό τρόπο και θα διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο τον ειρηνικό χαρακτήρα των διαδηλώσεων μας, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας. Διαφορετικά, θα πέφτουμε συνέχεια πάνω στα ΜΑΤ, και θα δοκιμάζεται τόσο η επιλογή μας να διαδηλώνουμε ειρηνικά όσο και η μαζικότητα και η επιτυχία του κινήματός μας.

Είναι πολύ η σημαντική η φυσική παρουσία στις διαδηλώσεις αλλά ζούμε πια στον 21ο αιώνα. Είναι ωραίες και χρήσιμες οι διαδηλώσεις και οι πορείες αλλά ας σκεφτούμε ειλικρινά ποια είναι τα αποτελέσματά τους μέχρι σήμερα. Ας πάψουμε να αντιμετωπίζουμε την επανάσταση και την εξέγερση με τα δεδομένα της κοινωνίας του 1920.

Αντί να βάζουμε δεκάδες στόχους και να μην πετυχαίνουμε κανέναν από αυτούς, ας βάζουμε έναν στόχο κάθε φορά και ας περνάμε στον επόμενο στόχο, αφού πρώτα πετύχουμε τον προηγούμενο. Κι ας ξεκινήσουμε από έναν εύκολο -σχετικά- στόχο.

Ας πάψουμε να θεωρητικολογούμε και ας γίνουμε πρακτικοί και ουσιαστικοί. Μόνο έτσι θα είμαστε πραγματικά επικίνδυνοι και θα καταφέρουμε να φέρουμε κοντά μας όλους όσοι έχουν ακόμα αμφιβολίες για τις δυνατότητες του κινήματός μας.

Το συναίσθημα μας έβγαλε στους δρόμους, μας έφερε κοντά, μας ένωσε, μας έκανε δυνατούς. Τώρα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας. Για να νικήσουμε.

Φοβηθείτε άφοβα! Αν όχι τώρα, πότε;

Αν προχωράς προς την κατεύθυνση όπου ο φόβος σου μεγαλώνει, βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο.
Milorad Pavic, 1929-2009, Σέρβος συγγραφέας

Πριν από πολλά πολλά χρόνια που σήμερα πια μοιάζουν αιώνες πήρα το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου. Τόσο μεγάλο που σύντομα το έθαψα στα πιο βαθειά συρτάρια της ύπαρξής μου, ανασύροντας από καιρό εις καιρόν κομμάτια και αποσπάσματα καθώς η επανάληψη και πολύ περισσότερο η εφαρμογή του στην πράξη, φοβόμουν, ο ταλαίπωρος, ότι θα με αποδεσμεύσει από μια πραγματικότητα που τόσο λαχταρούσα –και λαχταρώ ακόμη- να ζήσω.
Ο ένας και μοναδικός δάσκαλος της ζωής μου είναι ένα πλάσμα που κινείται με την ίδια άνεση μέσα στις σελίδες βιβλίων όπως, ανάμεσα στην πυκνή ύλη των ονείρων και στις απέραντες πεδιάδες της καθημερινότητας. Το έχω συναντήσει σε ράφια βιβλιοθηκών, στη «γαλαρία» υπεραστικών λεωφορείων, σε ταράτσες εγκαταλελείμένων σπιτιών, σε ξωκλήσια των Κυκλάδων και σε νυχτερινές διαδρομές μεταξύ Γιούτα και Καλιφόρνιας. Ποτέ δεν έμαθα αν με βρήκε ή τον βρήκα και ποτέ δεν ρώτησα. Ποτέ δεν απάντησα στο ερώτημα αν υπήρξε ποτέ ή όχι. Γι αυτό και δεν έχω λόγο να κοινοποιήσω το όνομά του. Μικρή σημασία έχει για εμένα, για εσάς και βέβαια για εκείνους που θα τον διακρίνουν πίσω από τις λέξεις να χαμογελάει κλείνοντάς τους το μάτι.
Τούτη την γκρίζα εποχή που η μία μέρα κρύβει την επόμενη σαν πέπλο θανάτου, πήρα την απόφαση να ανασύρω και να μοιραστώ αυτό το μάθημα, ένα μάθημα πολέμου, ένα μάθημα εξάσκησης μέσα στην τυφλότητα. Ενα τροχειοδεικτικό, έστω, μέσα στο πυκνό μας σκοτάδι. Αυτή είναι η κατάλληλη ώρα, τώρα που ο θάνατος μας αγγίζει στον αριστερό ώμο υπενθυμίζοντάς μας πως είναι η ώρα είτε της υποταγής σ’ αυτόν είτε της τελικής νίκης. Διότι τώρα είναι η ώρα που εμφανίζονται οι πραγματικοί εχθροί ενός ανθρώπου σε μία διάσταση που είναι ταυτόχρονα απολύτως πραγματική, δηλαδή υλική αλλά και ασύλληπτη στην έκτασή της.
Κι ο πρώτος εχθρός ενός ανθρώπου είναι ο Φόβος. Γεννιέται και συχνά πεθαίνει μαζί του. Είναι κρυμμένος πίσω από κάθε στροφή της ζωής. Και επιτίθεται ύπουλα ιδιαίτερα εκείνους που προσπαθούν να τον αποφύγουν, να το βάλουν στα πόδια, ακόμη κι αυτούς που υποτάσσονται σε αυτόν. Ιδιαίτερα με αυτούς είναι ανελέητος. Ο Φόβος απεχθάνεται τους φοβισμένους!
Ο Φόβος δεν υπήρχε πάντοτε. Η εμφάνισή του συμπίπτει με την εμφάνιση της Γνώσης. Στην ανύπαρκτη, πλέον, συνθήκη της απόλυτης άγνοιας, ο Φόβος δεν θα μπορούσε να επιζήσει. Η παραμικρή όμως γνώση και η υπόθεση ότι υπάρχει ακόμη κάτι που δεν ξέρουμε τον θεριεύει και κανείς –όμως, κανείς!- δεν μπορεί πραγματικά να τον αποφύγει.
Μπροστά στον Φόβο, τα ανθρώπινα όντα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε τρεις διαφορετικές στάσεις ζωής, τρεις συμπεριφορές, τρία μονοπάτια: Το πρώτο είναι να μάθουν να τον αναπαράγουν πάνω στους άλλους, να γίνουν δηλαδή τροφοδότες του και πολλαπλασιαστές του. Το δεύτερο είναι να ζήσουν ολόκληρη τη σύντομη ζωή τους φοβισμένοι. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις έχουν πλήρως ηττηθεί. Επιβίωνουν ως ζωντανοί-νεκροί, μη έχοντας καν ξεκινήσει το ταξίδι τους...
Το τρίτο μονοπάτι είναι εκείνο του Πολεμιστή της Γνώσης. Διαβαίνοντάς το, ο άνθρωπος μαθαίνει να αποδέχεται τον Φόβο όχι ως πράξη υποταγής αλλά ως πράξη δεσποτείας επάνω του. Μαθαίνει να τον αντικρύζει χωρίς να του στρέφει την πλάτη. Μαθαίνει να φοβάται όχι για να παγώσει μπροστά του αλλά για να τον χρησιμοποιήσει σαν εργαλείο ή σαν σύμμαχο. Γιατί αυτός είναι ο μαναδικός κανόνας αυτής της μάχης: να φοβάσαι χωρίς να σταματήσεις να προχωράς! Και τότε, εκεί στην άκρη της αβύσσου και του αφανισμού, ο Φόβος ...υποχωρεί. Οχι για μια στιγμή ή για μια περίοδο. Υποχωρεί μια για πάντα. Και μαζί του υποχωρούν μια για πάντα οι συνοδοί του: η αναποφασιστικότητα, η έλλειψη ενδιαφέροντος, σχεδίων, στόχων και ονείρων, η αυτοκαταστροφικότητα, η μοιρολατρεία, η θανατολαγνεία, οι ιδεοληψίες και οι προκαταλήψεις, η αγανάκτηση και η οργή, η ζήλεια, η ανασφάλεια κι εκείνο το αφόρητο αίσθημα της ντροπής εκείνου που αισθάνεται διαρκώς προσβεβλημένος από όποιους και ο,τι τον περιτριγυρίζει.
Τίποτα πλέον δεν σε εμποδίζει από το να αντιμετωπίσεις τον δεύτερο, ακόμη μεγαλύτερο Εχθρό σου.
Ομως γι’ αυτόν, ας μιλήσουμε στο επόμενο τεύχος!

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Parallaxis Ιουνίου!

Περνάμε στην επόμενη φάση

από Ιστορίες συνωμοσίας

Ένας προσεκτικός παρατηρητής, τριγυρνώντας στα μπλογκ θα δει πως η έναρξη για την επόμενη φάση – την πιο οδυνηρή – έχει ξεκινήσει. Η φάση μιας τιμωρίας που δυστυχώς θα ζήσουμε όλοι, φταίχτες και μη, μια τιμωρία που θα την συνειδητοποιήσουν επί τέλους με το χειρότερο τρόπο, και οι απόντες από όλα τα καλέσματα.

Πολλοί εδώ μέσα, μπλόγκερς, όχι απλά τους τελευταίους μήνες, αλλά τα τελευταία χρόνια, έχοντας αυτό το ελεύθερο «βήμα» προς το κόσμο προσπάθησαν να κάνουν ότι πέρναγε από το χέρι στα πλαίσια μιας ηλεκτρονικής ενημέρωσης, για να βάλουν ένα λιθαράκι στην αφύπνιση.

Άλλοι με στοιχεία και γνώσεις, άλλοι με το ταλέντο τους, τη χαρισματικότητά τους, άλλοι λέγοντας τα «χοντρά έξω από τα δόντια» και στο τέλος με κινήσεις ακόμα πιο προχωρημένες, πολλοί μαζί με μια κοινή ιδέα πως η αντίδραση δεν μπορούσε να γίνει μόνο με το πληκτρολόγιο, έβαλαν τα δυνατά τους να γίνει η σπίθα των αγανακτισμένων, ποτάμι ίσως και θάλασσα.

Και υπήρξε πολύς κόσμος που άκουσε τα καλέσματα και κατέβηκε στους δρόμους. Φωνάξαμε, μοιραστήκαμε τις αγωνίες μας, τα προβλήματά μας, όσοι κατεβήκαμε με τους συνανθρώπους μας. Βιώσαμε σκηνές πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα. Μοιραστήκαμε τους προβληματισμούς μας. Αναρωτηθήκαμε πολλές φορές τι μπορεί να γίνει. Μιλήσαμε όχι μέσα από χαρτιά και κομματικές υποδείξεις αλλά με λόγια δικά μας αυθόρμητα. Χωρίς τυφλοσούρτες και παπαγαλισμούς.

Κακά τα ψέματα όμως η μεγάλη μάζα δεν ακολούθησε. Η μάζα που επιβαλλόταν να είναι παρούσα σύσσωμη λόγω της τραγικότητας των στιγμών που ζούμε. Ο λαός που θα υποστεί απανωτά χτυπήματα χωρίς έλεος. Και η μάζα που δεν ακολούθησε περιείχε εκείνους που δεν έχουν ξεκολλήσει ακόμα από το καναπέ τους και ζουν τα προσωπικά τους παραμύθια, ανίδεοι για τη λαίλαπα που έρχεται, περιέχει όμως κι εκείνους που ενώ γνωρίζουν θεώρησαν πως το κίνημα της πλατείας απειλούσε τα δικά τους κάστρα...

Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι ακόμα φυλακισμένο σε διαφόρων είδους φυλακές. Δεν μπορεί να αισθανθεί ούτε να κατανοήσει τι παιχνίδι έχει παιχτεί και στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρώπη και το κόσμο. Υπάρχει κόσμος που έχει σταματήσει το χρόνο σταθερό σε ένα σημείο κάτι χρόνια πριν και δεν έχει αντιληφθεί τις αλλαγές που έρχονται γοργά σε όλη την ανθρωπότητα. Ακόμα και πολιτικές δυνάμεις που σέρνονται σαν φαντάσματα άλλων καιρών αγνοώντας πως έχουν πεθάνει. Πολλοί άνθρωποι θα καταλάβουν τι ακριβώς έχει συμβεί όταν θα τραβηχτεί το χαλί κάτω από τα πόδια τους και θα πέσουν στο σκληρό δάπεδο χωρίς κανένα χέρι να τους προλάβει από το τσάκισμα.

Πολλοί άλλοι θα καταλάβουν, όταν, μέσα στη γενική δυστυχία σε ένα κράτος γκρεμισμένο και πτωχευμένο, τα κόμματά τους που ακόμα τώρα συνεχίζουν να βλέπουν σαν αλάθητους Πάπες, θα ξεσκεπαστούν αναγκαστικά γιατί δεν θα μπορούν να δώσουν πλέον καμιά πειστική εξήγηση είτε για την ανικανότητά τους είτε για τον ύποπτο και προδοτικό ρόλο τους, είτε γιατί απλά ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα κι εκείνα ξέμειναν στη ανάποδη μεριά.

Πολλούς από τους παλιούς εδώ μέσα τους βλέπω ήδη να στέκονται απέναντι, παρατηρητές πλέον όσων θα συμβούν. Δεν ξέρω πόσοι θα έχουν την αντοχή να μείνουν στη πρώτη γραμμή, έστω κι αν βλέπουν την απαξίωση της πλειοψηφίας να κάνει κάτι σημαντικό για τη ζωή και τη ζωή των παιδιών της. Δεν ξέρω πόσοι θα αρνηθούν να δείξουν κατανόηση σε όσους τόσο αισχρά αδιαφόρησαν την ώρα που όλα ακόμα είχαμε καιρό να τα κάνουμε αλλιώς.

Κι εγώ δεν ξέρω αν κάποια στιγμή θα πω απλά άντε να χαθείτε ανθρωπάκια. Να πέσετε για να καταλάβετε την ανοησία σας και τη δειλία σας. Να πέσετε και να πονέσετε όλοι εσείς που η ανθρώπινη δυστυχία μπορεί να σας αγγίξει μόνο όταν χτυπάει τη δική σας πόρτα κι όταν μάλιστα τη χτυπάει ανεπανόρθωτα.

Πριν δεν υπάρχετε για το κόσμο και ο κόσμος είναι αόρατος για εσάς.

Ειλικρινά δεν έχω αποφασίσει αν αξίζει να γράψουμε έστω και μια ρίγα επί πλέον για όλα αυτά, ή απλά ήρθε καιρός να αναλάβουν τις ευθύνες τους όσοι δεν κούνησαν το δαχτυλάκι για να προστατέψουν το σπίτι τους που γκρεμιζόταν.

Ο καιρός των προειδοποιήσεων πέρασε. Τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε όλοι μαζί το λογαριασμό.

TΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΓΕΛΑΝΕ ΣΑΝ ΗΛΙΘΙΟΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΘΩΠΟΙ ΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ....

Στο γραφείο έχω επιφορτιστεί με ένα οδυνηρό έργο. Να μαζεύω τα βιογραφικά που καταφθάνουν, να τα βάζω σε ένα φάκελο, να δίνω μια ευγενική τυποποιημένη απάντηση και να τα φυλάω σε περίπτωση που χρειαστεί. Πριν ένα χρόνο ο φάκελος αυτός είχε μέσα μερικές κόλλες χαρτί. Τώρα έχει γίνει ένα ολόκληρο αρχείο.

Δεν ξέω πόσα βιογραφικά φτάνουν κάθε μέρα, με φαξ, με ταχυδρομείο με μειλ... παιδιά με ένα - δυο πτυχία, με μεταπτυχιακά, με ξένες γλώσσες, με μεγάλες γνώσεις στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ζητούν οτιδήποτε. Εκτός ειδικότητάς τους, αρκεί να είναι μια θέση. Περνάω μια ταραχή γιατί νοιώθω ντροπή. Είμαι γραμματέας, απόφοιτος λυκείου κι αυτό που με κρατάει στη θέση μου είναι οι επί πλέον ξένες γλώσσες που ξέρω και η μακρόχρονη πείρα μου.

Κι όμως βλέπω πως αυτή τη μίζερη θεσούλα την ονειρεύονται παιδιά που έβγαλαν τα μάτια τους πάνω στα θρανία και πάλι κανείς δεν τους τη δίνει... Υπάρχει η φιγούρα ενός νεαρού μέσα στο μυαλό μου που ήρθε πριν λίγο καιρό κι ήταν απόφοιτος οικονομικών, όταν του είπα πως δεν υπάρχει τίποτα απολύτως μου είπε πως είχε και καλές γνώσεις ηλεκτρολόγου γιατί είχε μάθει από το πατέρα του, μήπως αντί για οικονομολόγο θέλαμε ηλεκτρολόγο....

Όπως η κοπέλα στο σουπερ μάρκετ που έχουμε γνωριστεί πια κι όταν φτάνω στο ταμείο προλαβαίνουμε και λέμε τα νέα μας. Έχει ένα χαρτί αλλά δεν της έχει χρησιμεύσει σε τίποτα, έχει γραπώσει τη θέση ταμία στο σουπερ μάρκετ και δεν την αφήνει με τίποτα...

Ένας κύριος πιο ηλικιωμένος ήρθε και ζήταγε οποιαδήποτε δουλειά. Λιμενεργάτης απολυμένος, γύριζε μαζί με άλλους τρεις πόρτα πόρτα όλη την Αθήνα να βρει μεροκάματο.

Κι ο αριθμός αυξάνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Και φυσικά δεν είναι οι οκτακόσιες χιλιάδες που γράφουν συνέχεια. Είναι άλλοι τόσοι αόρατοι που δεν είναι γραμμένοι σε κανένα ταμείο ανεργίας, που είναι στα περιθώρια του πίνακα και που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα να εξασφαλίσουν πια για τη ζωή τους. Και θα προστεθούν κι όλα εκείνα τα παιδιά που θα τελειώνουν το σχολείο και δεν θα έχουν πλέον το γνωστό χαρτζιλίκια από τους γονείς και τους παππούδες γιατί και οι γονείς φτωχαίνουν και οι παππούδες και τέρμα "οι άκρες"....

Ο εφιάλτης της ανεργίας θα πνίξει τα χειροκροτήματά σας και τα συγχαρητήρια που δίνετε ο ένας στον άλλον. Ο εφιάλτης της ανεργίας θα σας αναγκάσει να μην μπορείτε ούτε στιγμή να χαρείτε τα αγαθά που συσσωρεύσατε τόσα χρόνια που κλέβατε ασύστολα δημόσιο χρήμα, ψήφους και συνειδήσεις.

Έχετε σχεδιάσει μαζί με τα μεγάλα αφεντικά τη νέα μπανανία να ευημερεί με φύλαρχους που θα μοιράζονται το πλούτο της χώρας μεταξύ τους και δούλους που θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί και θα κάνουν και μετάνοιες για να το έχουν. Έχετε σχεδιάσει στρατιές απελπισμένων που ικετεύουν και θα νοιώθουν ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα που θα τους δίνετε.

Δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί μικροβολεμένοι και ήσυχοι στη κοσμάρα τους ακόμα. Αδιάφοροι για τη συμφορά που χτυπάει χιλιάδες συνανθρώπους τους. Για τη δυστυχία που απλώνεται στους νεόπτωχους της ευρωπαϊκής Ελλάδας. Αυτοί οι αδιάφοροι μίζεροι, απάνθρωποι και υπάνθρωποι είναι η ασπίδα σας ακόμα μεταξύ του άκρατου πλουτισμού σας και της ανεξέλεγκτης φτώχειας στην αντίπερα όχθη.

Σύντομα όμως αυτές οι άθλιες ασπίδες θα τρυπήσουν και θα αρχίζουν να διαχέουν τη βρώμα προς το μέρος σας. Κι εσείς ανθρωπάκια που κάθεστε ήσυχοι στα σπίτια σας αδιαφορώντας για κάθε ανθρώπινο πόνο είστε νυχτωμένοι μακριά. Γιατί αυτή η χωρίς έλεος ασυδοσία και επέλαση του απρόσωπου ψεύτικου χρήματος, του θεού κέρδους, δεν θα καταστρέψει μόνο τους φτωχούς που αγνοείτε να βλέπετε, αλλά θα καταστρέψει τα πάντα.

Μπορεί να νοιώθετε ασφαλείς στο κωλόσπιτό σας ακόμα με τα κρατήματά σας και τη ψωροζωούλα σας αλλά το νερό που πίνετε το μολυσμένο, ο αέρας που γίνεται δηλητήριο, τα μολυσμένα τρόφιμα που καταπίνετε, η γη που καταστρέφεται στο όνομα του κέρδους που θαυμάζετε, οι απάνθρωπες τεχνολογίες, η διεστραμμένη επιστήμη, τα φάρμακα που σας χώνουν συνέχεια μέσα σας, οι αρρώστιες που σας βομβαρδίζουν, η ανοησία που χώνεται στο αίμα σας, θα περάσουν τους τοίχους του "ήσυχου" σπιτιού σας, θα περάσουν τη σάρκα των παιδιών σας και θα έρθει η εξαθλίωση και σε εσάς αν όχι με τη μορφή πείνας, θα έρθει με άλλους τρόπους που δυστυχώς δεν θα έχετε ούτε την ικανότητα να αντιλαμβάνεστε ποιος και τι σας προκάλεσε τη συμφορά....

Κοιτάξετε λίγο γύρω σας, κοιτάξτε τα νοσοκομεία που είναι φίσκα από μικρά παιδάκια γεμάτα αρρώστιες, αφουγκραστείτε το κεφάλι σας που βουίζει συνέχεια, δείτε πόση διαστροφή και πόση εγκληματικότητα χτυπάει κάθε πτυχή της ζωή μας, κοιτάξτε κατάματα τις φριχτές εικόνες από το μέλλον και κοιμηθείτε ήσυχοι ηλίθιοι.

Τα προβλήματα που συσσωρεύονται και αφήνονται ένα ένα να θεριεύουν και να απλώνουν τα πλοκάμια τους από όλους εκείνους που νομίζουν ότι δεν τους αφορούν κι όλους εκείνους που αδυνατούν να παλέψουν για να τα χτυπήσουν στη ρίζα κάποια στιγμή στο σύντομο μέλλον θα είναι ένας συνολικός εφιάλτης ανεξέλεγκτος.

Και τότε θα πούμε, αρκούσε τότε να...

Αναδημοσίευση από http://vasiliskos2.blogspot.com/

Μανιφέστο για μια αληθινή δημοκρατία – Ελλάδα

Βλέποντας την Ιβηρική χερσόνησο σε αναβρασμό, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, κυρίως νέων,
να κατακλύζουν τις πόλεις Ισπανίας και Πορτογαλίας, αναρωτιόμαστε γιατί κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ήδη στην Ελλάδα. Γιατί συνεχίζουμε να σερνόμαστε πίσω από τα καθεστωτικά συνδικάτα και τα κομματικά σωματεία…Γιατί περιμένουμε να χυθεί αίμα στο δρόμο ώστε να ξεσπάσουμε την οργή μας…Γιατί δεν ξυπνάμε από το λήθαργο του καφέ, κλαμπ, παραλία…

Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τραγική. Η διεθνής οικονομική σκηνή πιέζει την κυβέρνηση να συνεχίσει την αφαίμαξη των πολιτών, και αυτή ανταποκρίνεται με όλο και μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, με όλο και μεγαλύτερη αύξηση φόρων, με όλο και μεγαλύτερη καταπίεση των ανθρώπων που ζουν στον ελλαδικό χώρο. Όλων των ανθρώπων όμως; Μα φυσικά και όχι…Η καταπίεση αφορά μόνο αυτούς που δεν έχουν τεράστια περιουσία, αυτούς που αφιέρωσαν 18 χρόνια και πλέον στα θρανία με αντάλλαγμα μία κάρτα ανεργίας, αυτούς που δεν συμμετείχαν στο φαγοπότι των δανείων.

Ακούμε διάφορες προτάσεις για αναδιάρθωση, κούρεμα, επιμήκυνση και κατόπιν τους τραπεζίτες να δηλώνουν πως η οποιαδήποτε τέτοια διευκόλυνση προς την ελληνική οικονομία θα σημάνει αναγνώριση χρεωκοπίας της και παύση του δανεισμού…Τι σημαίνει παύση δανεισμού; Σημαίνει κατάρρευση της εθνικής οικονομίας, σημαίνει απότομο πέρασμα σε μια κατάσταση που κανείς από τους νέους ανθρώπους δεν έχει βιώσει ποτέ, και η πλειοψήφία του πληθυσμού φοβάται… Έτσι αφηνόμαστε στα χέρια της “αυθεντίας” των οικονομολόγων, των οίκων αξιολόγησης, των πολιτικών, ελπίζοντας πως αυτοί θα βρουν μια λύση…

Ακούμε αριστερούς και δεξιούς να ζητάνε αποχώρηση του ΔΝΤ, κατάργηση του μνημονίου και επιστροφή στο χθες…Αυτά ακριβώς τα αιτήματα κρατάνε τον κόσμο φοβισμένο μπροστά στα Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας, αυτά ακριβώς τα αιτήματα μάς προκαλούν το αίσθημα ενοχής απέναντι στο παρελθόν και το μέλλον μας, μας μετατρέπουν σευποταγμένα ποίμνια του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τα προβλήματα στην Ελλάδα δεν αρχίζουν και τελειώνουν στο χρέος. Αντιθέτως, έχουν πολλές διαφορετικές ρίζες και καταλήγουν στο χρέος. Συστημική διαφθορά, αδιαφορία για τα κοινά, κοινωνική διάσπαση, χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση, έλλειψη αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία, μας έχουν οδηγήσει στην λογική του “κοιτάμε το δέντρο του χρέους και των ελλειμμάτων και όχι το δάσος μιας ζωής-κυνηγητό”.

Είναι καιρός να αφήσουμε πίσω μας το φόβο για το αύριο. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως όλες οι ριζικές αλλαγές στην ιστορία δεν προήλθαν από ειδικούς και αυθεντίες. Αν βασιζόμασταν σε αυτούς θα ζούσαμε ακόμη σε ένα θεοκρατικό καθεστώς, ή θα λιθοβολούσαμε τους αντιφρονούντες, ή θα χρησιμοποιούσαμε ως γλώσσα μια αρχαία διάλεκτο ακόμη. Η κοινωνία εξελίσσεται και προκαλεί τις εξελίξεις. Η ιστορία είναι η ιστορία της κοινωνίας και όχι των ειδικών. Ας αναλάβουμε τις ατομικές και συλλογικές μας ευθύνες απέναντι στο σήμερα και στο αύριο. Ο μόνος τρόπος να αναδειχθεί μια νέα πραγματικότητα δεν είναι η καταφυγή στο βιβλίο ενός νεκρού ιδεολόγου, ο μόνος τρόπος είναι το άνοιγμα όλων σε όλους, είναι η αλληλεπίδραση στους δρόμους. Ας χρησιμοποιήσουμε το διαδίκτυο ως μέσο διάδοσης και ενημέρωσης και ας ανυψωθούμε σαν άνθρωποι, ας επαναστατήσουμε!

Ή “έξοδος από την κρίση” δεν είναι η άνοδος των οικονομικών δεικτών, δεν είναι οι επενδύσεις και η ανάπτυξη. Η έξοδος από την κρίση είναι η ηθική και κοινωνική επανάσταση. Είναι μια πλατεία γεμάτη νέους ανθρώπους που ενώνουν τις φωνές τους, είναι μια συνέλευση που πλημμυρίζει από ιδέες και δημιουργικότητα. Είναι ένας χώρος εργασίας όπου οι εργαζόμενοι δεν είναι εκτελεστές του προιόντος, αλλά συνδημιουργοί του. Είναι το βίαιο σπάσιμο της αλυσίδας που μας έχουν περάσει στο μυαλό, στην καρδιά και στα πόδια. Έχουμε ευθύνη για το ότι ζούμε έτσι…έχουμε ευθύνη και χρέος να επαναστατήσουμε!

ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ ΣΕ ΙΣΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

ΕΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ, ΕΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΙΣΟΤΗΤΑ

ΑΜΕΣΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μείναμε από λάστιχο, σύντροφοι!

από το Δρόμο της Αριστεράς

Δεν διαβάζω εφημερίδες, δεν βλέπω τηλεόραση, δεν κάνω πολιτικές συζητήσεις, δεν κατεβαίνω στις διαδηλώσεις. Δεν έχει πια νόημα. Θέλω να φτύσω τον Ρέππα, να κατουρήσω τον Παπακωνσταντίνου, να χέσω τον Πάγκαλο και να πλακώσω στα χαστούκια τον Παπανδρέου. Αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ’ αυτά, κάθομαι στο σπίτι μου και περιμένω. Τι περιμένω; Δεν ξέρω. Μάλλον τίποτα.

Θανάσης Ρ.

(Ιδιόχειρο σημείωμα σε ευχετήρια κάρτα για το νέο έτος)

Δεν ξέρω τι δουλειά κάνει ο Θανάσης, ούτε πόσο χρόνων είναι. Εξάλλου, δεν έχει σημασία. Οι Θανάσηδες σήμερα μετριούνται σε χιλιάδες, αν όχι σε εκατομμύρια. Άνθρωποι ανήμποροι να αντιδράσουν. Για όμοιους, αλλά και διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Κάποιος έχει μεγαλώσει και δεν τον παίρνουν τα πόδια του, άλλος νιώθει ενοχές που δεν αντέδρασε νωρίτερα, ένας τρίτος συνήθισε να ζει συμβιβασμένος, κάποιος ελπίζει ότι μπορεί ακόμα να περισώσει κάτι απ’ αυτά που θεωρούσε δεδομένα, πολλοί ικανοποιούνται που άλλοι φωνάζουν για λογαριασμό τους, μερικοί απλά κλαίνε τη μοίρα τους, αρκετοί πιστεύουν ότι φταίνε οι διπλανοί τους που κερδίζουν κάτι παραπάνω, υπολογίσιμοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες, πολλοί δεν μιλούν για να μην χάσουν τη δουλειά τους ή φοβούνται να μην μπλέξουν χειρότερα με την εξουσία, οι πιο απροβλημάτιστοι έχουν αποχαυνωθεί κολλημένοι στην τηλεόραση, άλλοι νομίζουν ότι βλέπουν ένα κακό όνειρο, λίγοι ελπίζουν σε κάποιο φως στο βάθος-βάθος, χιλιάδες τρέχουν να βγάλουν πρόωρες συντάξεις, πάρα πολλοί είναι απογοητευμένοι, οι περισσότεροι βρίσκονται σε οικονομικό και ψυχολογικό αδιέξοδο, ουκ ολίγοι οι τρομοκρατημένοι από το μπαράζ των μέτρων και δεν λείπουν οι μουδιασμένοι από συνενοχή και μικροσυμφέρον, μπόλικοι οι αιχμάλωτοι από δάνεια και οι πιο αισιόδοξοι περιμένουν ένα θαύμα ή την αναγέννηση της Αριστεράς,και πάει λέγοντας... και πάει λέγοντας...

Γίναν πολλοί, πάρα πολλοί, αμέτρητοι οι Θανάσηδες, πριν το καταλάβουμε, και τώρα που χρειάζεται να είμαστε αλληλέγγυοι, ενωμένοι, μαχητικοί, αλλά και πολλοί, μείναμε από λάστιχο.

Σε αναζήτηση γρύλλου,
Γκαούρ