Δεν έφτανε η ταλαιπωρία από τους σεισμούς, στους μαθητές των πολύπαθων νομών Αχαΐας και Ηλείας προστέθηκαν και τα «ευεργετικά» μέτρα του Υπουργείου Παιδείας. Κι ενώ το σοκ από το σεισμό της Κυριακής ,τις μετασεισμικές δονήσεις και την τρομολαγνεία των Μ.Μ.Ε καλά κρατεί ,έρχονται κατά ριπές τα δελτία τύπου (sic) και οι συμπληρωματικές ή διορθωτικές των προηγουμένων εγκύκλιοι του Υπουργείου Παιδείας να συμπληρώσουν το κατά τα άλλα σουρεαλιστικό σκηνικό.
Ουρές σεισμοπαθών στις τράπεζες σήμερα για τα επιδόματα της ταλαιπωρίας, ουρές και στα σχολεία από μαθητές που δεν ξέρουν σε τι, πώς και κυρίως γιατί διαγωνίζονται. Από κοντά και γονείς διαμαρτυρόμενοι για την ταλαιπωρία των παιδιών τους καθώς από μέρα σε μέρα η αίσθηση της αβεβαιότητας γύρω από το αν , πώς και σε τι θα διαγωνίζονταν την επόμενη μέρα αυξανόταν. Η σαφής και ξεκάθαρη τοποθέτηση που θα λάμβανε υπ όψη την αγωνία των μαθητών απουσίασε και υποκαταστάθηκε από το ξεροστάλιασμα μπρος στην τηλεόραση εν αναμονή της ανακοίνωσης της επόμενης μέρας. Υπήρξαν μαθητές που παρά τα όσα θλιβερά διαδραματίζονταν γύρω τους , «διάβαζαν» ταυτόχρονα Ιστορία, Γαλλικά και Θρησκευτικά (τρία σε ένα) γιατί ως το τέλος της μέρας δεν ήξεραν τι τους περίμενε την επομένη. Ένας πολτός ούτως ή άλλως η «ύλη» των εξετάσεων στη συνείδηση των μαθητών , απλώς σε αυτήν την περίπτωση λίγο πιο συμπυκνωμένος.
Η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας ,συνεπικουρούμενη και από τη σχετική πρόταση του Περιφερειακού Διευθυντή Παιδείας Δυτικής Ελλάδας, για τη συνέχιση των εξετάσεων προφορικά φέρνει εκ νέου στην επιφάνεια αντιλήψεις ρητά διατυπωμένες ή υπονοούμενες που ταλανίζουν δεκαετίες τώρα το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Κεντρική αντίληψη βέβαια, το ότι όλα στο σχολείο κινούνται γύρω από τις εξετάσεις. Τι κι αν γίνονται αξιόλογες προσπάθειες από την πλευρά καθηγητών και μαθητών για μια περισσότερο βιωματική και δημιουργική προσέγγιση της γνώσης ,τι κι αν εκπονούνται εργασίες, τι κι αν δημιουργούνται αξιοπρόσεκτες σχολικές ιστοσελίδες ,τι κι αν ανεβαίνουν θεατρικές παραστάσεις, τι κι αν υλοποιούνται προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, τι κι αν …όλα αυτά σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά πάρεργα μπρος στο «θεμελιώδη παιδαγωγικά και μορφωτικά» ρόλο των εξετάσεων.
Αντίληψη δεύτερη : Η παραγωγή λόγου με γραπτή μορφή ισοδυναμεί με εξέταση. Ταυτίζεται δηλαδή στο ελληνικό σχολείο η γραπτή έκφραση της κριτικής σκέψης και της συλλογικής επεξεργασίας της με τη μηχανιστική ,ατομοκεντρική ,ανταγωνιστική γραπτή εξέταση. Το ότι η δεύτερη είναι η πλέον αποχυμωμένη εκδοχή της πρώτης, τουτέστιν το κακέκτυπό της, αποτελεί πλέον κοινό τόπο.
Αντίληψη τρίτη. Αν είναι να κρατήσουμε τα προσχήματα (τις εξετάσεις), ας θυσιάσουμε και μια δεύτερη έννοια :την προφορική επικοινωνία. Η βαθύτερη αναζήτηση και ανταλλαγή ιδεών και αισθημάτων γύρω από την ουσία του κόσμου και ημών των ιδίων (προφορική επικοινωνία) υποκαθίσταται στην προφορική εξέταση από την ερώτηση -απάντηση επί της διδακτέας ύλης. Όμως τα πράγματα δεν σταματούν εκεί. Μέσω της συγκεκριμένης απόφασης του Υπουργείου Παιδείας υπονοείται επιπλέον ότι η προφορική εξέταση θεωρείται μια πιο light εκδοχή της σοβαρής και ευυπόληπτης γραπτής. Χρησιμοποιείται σε ειδικές κατηγορίες μαθητών (δυσλεξικοί ) ή σε ειδικές περιστάσεις (μέρος των επαναληπτικών εξετάσεων του Σεπτεμβρίου) και αποτελεί πλέον σε ένα προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα κάτι σαν περίοδο εκπτώσεων ή «ευκαιριών».
Σε ακόμα μεγαλύτερες «εκπτώσεις» και πτώσεις του επιπέδου της εκπαίδευσης μάς καλεί με άλλα λόγια το Υπουργείο Παιδείας. Αρκεί ένα πεντάλεπτο εικονικής εξέτασης ανά τέσσερις μαθητές . Αρκεί να παριστάνουν εκείνοι πως απαντούν στις ρητορικές ερωτήσεις που θα θέσουμε εμείς για να τους «διευκολύνουμε». Για να τους διευκολύνουμε σε τι ; Στο να μαθητεύσουν στην υποκρισία και στον στρουθοκαμηλισμό πρωτίστως .Και στην αφωνία και στην αφασία επιπροσθέτως. Στο σκηνικό του παραλόγου ας προσθέσουμε τους μαθητές που θα περιμένουν τη ‘σειρά’ τους στο προαύλιο «για λόγους ασφαλείας» , το «ετοιμοπόλεμο» σώμα των καθηγητών που ως άλλο απόσπασμα της ΕΜΑΚ θα τους συνοδεύει σε κάθε τους βήμα και τον «απαραίτητο» ψυχολόγο της εγκυκλίου του Υπουργείου ,η παρουσία του οποίου, όπως όλοι γνωρίζουμε ,θα περιοριστεί στη χαρτούρα των εισερχομένων.
Αφού λοιπόν μας επιβάλλεται προφορική εξέταση ,ας βρούμε το θάρρος να την μετατρέψουμε σε προφορική επικοινωνία κι ας ανακράξουμε σύσσωμοι δάσκαλοι και μαθητές ως άλλοι ήρωες του Samuel Beckett ,κάτι απόλυτα αυθεντικό κι αντιπροσωπευτικό των ημερών που ζούμε : “Ω, τι ωραίες μέρες…!”
Ουρές σεισμοπαθών στις τράπεζες σήμερα για τα επιδόματα της ταλαιπωρίας, ουρές και στα σχολεία από μαθητές που δεν ξέρουν σε τι, πώς και κυρίως γιατί διαγωνίζονται. Από κοντά και γονείς διαμαρτυρόμενοι για την ταλαιπωρία των παιδιών τους καθώς από μέρα σε μέρα η αίσθηση της αβεβαιότητας γύρω από το αν , πώς και σε τι θα διαγωνίζονταν την επόμενη μέρα αυξανόταν. Η σαφής και ξεκάθαρη τοποθέτηση που θα λάμβανε υπ όψη την αγωνία των μαθητών απουσίασε και υποκαταστάθηκε από το ξεροστάλιασμα μπρος στην τηλεόραση εν αναμονή της ανακοίνωσης της επόμενης μέρας. Υπήρξαν μαθητές που παρά τα όσα θλιβερά διαδραματίζονταν γύρω τους , «διάβαζαν» ταυτόχρονα Ιστορία, Γαλλικά και Θρησκευτικά (τρία σε ένα) γιατί ως το τέλος της μέρας δεν ήξεραν τι τους περίμενε την επομένη. Ένας πολτός ούτως ή άλλως η «ύλη» των εξετάσεων στη συνείδηση των μαθητών , απλώς σε αυτήν την περίπτωση λίγο πιο συμπυκνωμένος.
Η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας ,συνεπικουρούμενη και από τη σχετική πρόταση του Περιφερειακού Διευθυντή Παιδείας Δυτικής Ελλάδας, για τη συνέχιση των εξετάσεων προφορικά φέρνει εκ νέου στην επιφάνεια αντιλήψεις ρητά διατυπωμένες ή υπονοούμενες που ταλανίζουν δεκαετίες τώρα το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Κεντρική αντίληψη βέβαια, το ότι όλα στο σχολείο κινούνται γύρω από τις εξετάσεις. Τι κι αν γίνονται αξιόλογες προσπάθειες από την πλευρά καθηγητών και μαθητών για μια περισσότερο βιωματική και δημιουργική προσέγγιση της γνώσης ,τι κι αν εκπονούνται εργασίες, τι κι αν δημιουργούνται αξιοπρόσεκτες σχολικές ιστοσελίδες ,τι κι αν ανεβαίνουν θεατρικές παραστάσεις, τι κι αν υλοποιούνται προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, τι κι αν …όλα αυτά σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά πάρεργα μπρος στο «θεμελιώδη παιδαγωγικά και μορφωτικά» ρόλο των εξετάσεων.
Αντίληψη δεύτερη : Η παραγωγή λόγου με γραπτή μορφή ισοδυναμεί με εξέταση. Ταυτίζεται δηλαδή στο ελληνικό σχολείο η γραπτή έκφραση της κριτικής σκέψης και της συλλογικής επεξεργασίας της με τη μηχανιστική ,ατομοκεντρική ,ανταγωνιστική γραπτή εξέταση. Το ότι η δεύτερη είναι η πλέον αποχυμωμένη εκδοχή της πρώτης, τουτέστιν το κακέκτυπό της, αποτελεί πλέον κοινό τόπο.
Αντίληψη τρίτη. Αν είναι να κρατήσουμε τα προσχήματα (τις εξετάσεις), ας θυσιάσουμε και μια δεύτερη έννοια :την προφορική επικοινωνία. Η βαθύτερη αναζήτηση και ανταλλαγή ιδεών και αισθημάτων γύρω από την ουσία του κόσμου και ημών των ιδίων (προφορική επικοινωνία) υποκαθίσταται στην προφορική εξέταση από την ερώτηση -απάντηση επί της διδακτέας ύλης. Όμως τα πράγματα δεν σταματούν εκεί. Μέσω της συγκεκριμένης απόφασης του Υπουργείου Παιδείας υπονοείται επιπλέον ότι η προφορική εξέταση θεωρείται μια πιο light εκδοχή της σοβαρής και ευυπόληπτης γραπτής. Χρησιμοποιείται σε ειδικές κατηγορίες μαθητών (δυσλεξικοί ) ή σε ειδικές περιστάσεις (μέρος των επαναληπτικών εξετάσεων του Σεπτεμβρίου) και αποτελεί πλέον σε ένα προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα κάτι σαν περίοδο εκπτώσεων ή «ευκαιριών».
Σε ακόμα μεγαλύτερες «εκπτώσεις» και πτώσεις του επιπέδου της εκπαίδευσης μάς καλεί με άλλα λόγια το Υπουργείο Παιδείας. Αρκεί ένα πεντάλεπτο εικονικής εξέτασης ανά τέσσερις μαθητές . Αρκεί να παριστάνουν εκείνοι πως απαντούν στις ρητορικές ερωτήσεις που θα θέσουμε εμείς για να τους «διευκολύνουμε». Για να τους διευκολύνουμε σε τι ; Στο να μαθητεύσουν στην υποκρισία και στον στρουθοκαμηλισμό πρωτίστως .Και στην αφωνία και στην αφασία επιπροσθέτως. Στο σκηνικό του παραλόγου ας προσθέσουμε τους μαθητές που θα περιμένουν τη ‘σειρά’ τους στο προαύλιο «για λόγους ασφαλείας» , το «ετοιμοπόλεμο» σώμα των καθηγητών που ως άλλο απόσπασμα της ΕΜΑΚ θα τους συνοδεύει σε κάθε τους βήμα και τον «απαραίτητο» ψυχολόγο της εγκυκλίου του Υπουργείου ,η παρουσία του οποίου, όπως όλοι γνωρίζουμε ,θα περιοριστεί στη χαρτούρα των εισερχομένων.
Αφού λοιπόν μας επιβάλλεται προφορική εξέταση ,ας βρούμε το θάρρος να την μετατρέψουμε σε προφορική επικοινωνία κι ας ανακράξουμε σύσσωμοι δάσκαλοι και μαθητές ως άλλοι ήρωες του Samuel Beckett ,κάτι απόλυτα αυθεντικό κι αντιπροσωπευτικό των ημερών που ζούμε : “Ω, τι ωραίες μέρες…!”
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου