Η Θεατρική ομάδα του Γυμνασίου Δεμενίκων παρουσιάζει στις 23 Νοεμβρίου 2008 στις 20.30 στο θέατρο του Παμμικρασιατικού Συνδέσμου Πάτρας, Φωκαίας 26 το έργο «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ Σ’ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ», διασκευή από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Χιλιανού συγγραφέα Luis Sepulveda, εκδόσεις OPERA. Η παράσταση , προϊόν εργασίας τουλάχιστον εννέα μηνών, εντάσσεται στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας του Θεάτρου στην Εκπαίδευση (27-11-2008) που για πρώτη φορά καθιερώθηκε φέτος. Εκπαιδευτικοί και μαθητές ευχόμαστε ,αλλά και επιδιώκουμε ο χώρος της εκπαίδευσης να συνδεθεί όλο και πιο στενά με το Θέατρο και τις Παραστατικές τέχνες, όλο και πιο στενά με τη βιωματική μάθηση. Αφιερώνουμε την παράστασή μας σε όλους όσους αγωνίζονται γι’ αυτό το όραμα.
Ο Σεπούλβεδα και ο ......γάτος
Ο Λουίς Σεπούλβεδα γεννήθηκε το 1949 στο Οβάλε της Χιλής, μεγάλωσε στο Σαντιάγο και συμμετείχε σε κινητοποιήσεις κατά του στρατιωτικού καθεστώτος της χώρας του. Η φυλακή δεν τον... συνέτισε αφού τα επόμενα χρόνια συμμετείχε στο αντάρτικο της Βολιβίας και της Νικαράγουας. Στο Περού, στο Εκουαδόρ και στην Κολομβία ακολούθησε τις καλλιτεχνικές ροπές του και σχημάτισε θεατρικές ομάδες. Η πιο σημαντική, ίσως, εμπειρία ήταν αυτή που αποκόμισε από την παραμονή του στον Αμαζόνιο, μαζί με τους Ινδιάνους Σουάρ και που τον έκανε να στραφεί προς το οικολογικό κίνημα. Μετατοπίζει το βάρος του αγώνα αλλά το πρότυπο του είναι πάντοτε το ίδιο: όπως και εκατομμύρια άλλοι Λατινοαμερικάνοι θέλει να μοιάσει στον Τσε Γκεβάρα...
Πριν από δέκα και πλέον χρόνια ο Λουίς Σεπούλβεδα έζησε σε ένα ψαροχώρι στην Ιεράπετρα. Το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις έφτασε στην Κρήτη ήταν να επισκεφθεί τον τάφο του Καζαντζάκη όπου έκλαψε από τη συγκίνηση. Έτσι δεν είναι τυχαίο που ο ήρωας του τελευταίου παραμυθιού του λέγεται Ζορμπάς. Τίτλος του βιβλίου είναι «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει» και ο Ζορμπάς δεν είναι άλλος από τον γάτο «που ήταν μαύρος και πελώριος και χοντρός». Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι ο καλός αυτός γάτος, που αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός νεογέννητου γλάρου, είναι ένας γάτος από το Αμβούργο. Και τον ίδιο τον Σεπούλβεδα τον είχαν φροντίσει φίλοι του από το Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας του Αμβούργου το '77, όταν ήταν έγκλειστος στις φυλακές Τεμούκο της Χιλής, καταδικασμένος σε 28 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της προδοσίας. Η παραμονή «σε αυτή τη χώρα των πάντων και του κανενός» - όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Patagonia Express» - τελικά διήρκεσε 942 ημέρες. Η Διεθνής Αμνηστία κατάφερε να τον αποφυλακίσει αλλά η εξορία ήταν αναπόφευκτη. Ο «παραμυθάς», όπως χαρακτηρίζει τον εαυτό του ο Λουίς Σεπούλβεδα, ξαναπήγε στην πατρίδα του το '89, όταν έπεσε η δικτατορία του Πινοσέτ. Ο Λουίς Σεπούλβεδα δεν έχει πατρίδα. Του ταιριάζει το σύνθημα που γράφεται με σπρέι στους τοίχους «Πατρίδα μας η Γη».
Το παραμύθι με τον γάτο και το γλάρο αποπνέει μια καλοσύνη. Ο γάτος δίνει την υπόσχεση ότι θα φροντίσει το αβγό του γλάρου αν εκείνος πεθάνει από το πετρέλαιο που έχει στα φτερά του. Έτσι το παραμύθι εκτυλίσσεται σε μια ιστορία υιοθεσίας, με το «γλαρόνι» να αποκαλεί «μαμά» το μαύρο γάτο.
Η αποδοχή του διαφορετικού, η τήρηση των υποσχέσεων και η αφοσίωση σε αγαπημένα πρόσωπα είναι οι θεματικοί άξονες της πλοκής αυτού του τόσο αγαπημένου από παιδιά και ενήλικες έργου του Σεπούλβεδα στο οποίο βασίστηκε και η δουλειά της θεατρικής μας ομάδας. Θελήσαμε να δώσουμε σάρκα και οστά στους υπέροχους χαρακτήρες του και να συνομιλήσουμε με τους θεατές για μεγάλα σύγχρονα ζητήματα με οδηγό τον κάποτε κωμικό , πάντοτε αιχμηρό και πάνω απ’ όλα ποιητικό και βαθιά ανθρωπιστικό τρόπο του Σεπούλβεδα.
Πριν από δέκα και πλέον χρόνια ο Λουίς Σεπούλβεδα έζησε σε ένα ψαροχώρι στην Ιεράπετρα. Το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις έφτασε στην Κρήτη ήταν να επισκεφθεί τον τάφο του Καζαντζάκη όπου έκλαψε από τη συγκίνηση. Έτσι δεν είναι τυχαίο που ο ήρωας του τελευταίου παραμυθιού του λέγεται Ζορμπάς. Τίτλος του βιβλίου είναι «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει» και ο Ζορμπάς δεν είναι άλλος από τον γάτο «που ήταν μαύρος και πελώριος και χοντρός». Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι ο καλός αυτός γάτος, που αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός νεογέννητου γλάρου, είναι ένας γάτος από το Αμβούργο. Και τον ίδιο τον Σεπούλβεδα τον είχαν φροντίσει φίλοι του από το Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας του Αμβούργου το '77, όταν ήταν έγκλειστος στις φυλακές Τεμούκο της Χιλής, καταδικασμένος σε 28 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της προδοσίας. Η παραμονή «σε αυτή τη χώρα των πάντων και του κανενός» - όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Patagonia Express» - τελικά διήρκεσε 942 ημέρες. Η Διεθνής Αμνηστία κατάφερε να τον αποφυλακίσει αλλά η εξορία ήταν αναπόφευκτη. Ο «παραμυθάς», όπως χαρακτηρίζει τον εαυτό του ο Λουίς Σεπούλβεδα, ξαναπήγε στην πατρίδα του το '89, όταν έπεσε η δικτατορία του Πινοσέτ. Ο Λουίς Σεπούλβεδα δεν έχει πατρίδα. Του ταιριάζει το σύνθημα που γράφεται με σπρέι στους τοίχους «Πατρίδα μας η Γη».
Το παραμύθι με τον γάτο και το γλάρο αποπνέει μια καλοσύνη. Ο γάτος δίνει την υπόσχεση ότι θα φροντίσει το αβγό του γλάρου αν εκείνος πεθάνει από το πετρέλαιο που έχει στα φτερά του. Έτσι το παραμύθι εκτυλίσσεται σε μια ιστορία υιοθεσίας, με το «γλαρόνι» να αποκαλεί «μαμά» το μαύρο γάτο.
Η αποδοχή του διαφορετικού, η τήρηση των υποσχέσεων και η αφοσίωση σε αγαπημένα πρόσωπα είναι οι θεματικοί άξονες της πλοκής αυτού του τόσο αγαπημένου από παιδιά και ενήλικες έργου του Σεπούλβεδα στο οποίο βασίστηκε και η δουλειά της θεατρικής μας ομάδας. Θελήσαμε να δώσουμε σάρκα και οστά στους υπέροχους χαρακτήρες του και να συνομιλήσουμε με τους θεατές για μεγάλα σύγχρονα ζητήματα με οδηγό τον κάποτε κωμικό , πάντοτε αιχμηρό και πάνω απ’ όλα ποιητικό και βαθιά ανθρωπιστικό τρόπο του Σεπούλβεδα.
Η Θεατρική ομάδα του Γυμνασίου Δεμενίκων
Αναρτήσεις
