Ο πλούτος της διαφοράς

Υπάρχει ένας ρατσισμός ωμός, ανοιχτός, που διακρίνεται αμέσωs. Υπάρχει κι ένας άλλος, που δεν φαίνεται ,αλλά είναι ίσως περισσότερο επικίνδυνοs. Τον συναντάμε σε αυτό το ερώτημα που ακούμε τόσο συχνά στο λεωφορείο, στο δρόμο, στα μαγαζιά, μπροστά στο μετανάστη που περνάει: «Τι θέλουν; Τι ήρθαν να κάνουν εδώ;»

Eγώ λέω ότι σε αυτό το ερώτημα υπάρχει μια αντιστροφή των ιστορικών γεγονότων. Δεν είναι αυτοί οι εισβολείς. Εμείς είμαστε που έχουμε εισβάλει στη χώρα τους. Από τον καιρό του Κολόμβου. Αποβιβαστήκαμε και τις καταλάβαμε. Φτιάξαμε τις φυτείες μας. Και οδηγήσαμε εκεί, εμείς, τους νέγρους σκλάβους αλυσοδεμένους. Και στη γη τους θεμελιώσαμε αυτοκρατορίες.
Και αφότου έπαψε η πολιτική κατοχή ολόκληρων ηπείρων, αρπάζαμε για χρόνια το πετρέλαιό τους, σχεδόν με μηδενικό κόστος. Κι εκτός από το ψάξιμο στο υπέδαφος τους, λεηλατήσαμε τα δάση τους. Και τους δανείσαμε τοκογλυφικό χρήμα , υποχρεώνοντάς τους να πληρώσουν ακριβά το δικό μας εκσυγχρονισμό . Όλα αυτά καίγοντας και ξεριζώνοντας συνήθειες, κουλτούρες, τοπία. Πουλήσαμε όπλα σε χώρες του Τρίτου Κόσμου για να υποδαυλίσουμε πολέμους και να τις διαιρέσουμε. Και ταυτόχρονα για να κερδίσουμε χρήματα με τους πολέμους.
Επομένως είμαστε εμείς που τους υποχρεώσαμε να έρθουν σπρωγμένοι από την ανάγκη. Δεν είναι γελοίο λοιπόν να αναρωτιόμαστε: γιατί έρχονται;

Και δίχως μια ανοιχτή απάντηση σε αυτό το νέο «γεγονός», που εμείς προκαλέσαμε, δεν θα έχουμε ειρήνη, σωματική και ψυχική. Γιατί η απελπισία αυτών που δεν διαθέτουν δικαιώματα και την ιδιότητα του πολίτη θα τους σπρώξει σε βίαιες ενέργειες ή θα τους παραδώσει στους εμπόρους ναρκωτικών που καραδοκούν στη γωνία. Και δε θα’ χουμε ούτε ψυχική γαλήνη, γιατί αυτοί οι «παράνομοι», αυτοί οι «περιθωριοποιημένοι» θα είναι ο καθρέφτης της δικής μας βίας, της δικής μας κατάχρησης .
Δεν θα απομακρύνουμε αληθινά τον κίνδυνο της ρατσιστικής μόλυνσης, αν δεν κατανοήσουμε, αν δεν αναγνωρίσουμε την αυτονομία και τον πιθανό πλούτο αυτής της διαφορετικότητας εκείνου που στο δρόμο μας φαίνεται «ξένος». Ναι, κάποιο πράγμα που εγώ δεν γνωρίζω και δεν έχω (και έτσι όπως είμαι δεν μπορώ να έχω) και που από τη στιγμή που παρεμβαίνει στη ζωή μου με αλλάζει και μπορεί να με εμπλουτίσει. Σίγουρα, το να σκεφτόμαστε έτσι σημαίνει πως συνειδητοποιούμε ότι υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα αυτών των «ξένων», υπερασπιζόμαστε καλύτερα τα δικαιώματα των «ιθαγενών». Και διευρύνουμε τις δικές μας δυνατότητες για ανθρώπινη επικοινωνία…
Πέτρο Ινγκράο