Αγαπητοί συνάδελφοι,
θα ήθελα να θίξω και εγώ το θέμα των Πανελλαδικών εξετάσεων καλώντας σας σε μιαν άλλη …αγρυπνία κατά τι διαφορετική από το «ελληνορθόδοξον» κάλεσμα. Συνειδητοποιώ ότι κάθε χρόνο συρόμαστε σε μια άκρως ταπεινωτική διαδικασία ,αυτήν της συμμετοχής στις ΠΕ, απέναντι στην οποία προσωπικά νιώθω εντελώς μόνη και ανοχύρωτη.
Ποια είναι η αντίδρασή μας πρώτα απ’ όλα απέναντι σε αυτό που επί της ουσίας αποτελούν οι εξετάσεις για εκπαιδευτικούς και μαθητές; Αποτελούν ή όχι το βαρίδι που τραβά προς τα κάτω οποιαδήποτε δημιουργική και ευφάνταστη προσπάθεια ξεπηδά ή θα μπορούσε να ξεπηδήσει στο Λύκειο; Αποτελούν ή όχι τον εφιάλτη των μαθητών και το σημείο αναφοράς πολλών καθηγητών ήδη από το Γυμνάσιο; Αποτελούν σε τελευταία ανάλυση ή όχι το «κέντρο» της εκπαιδευτικής διαδικασίας και το μεγαλύτερο μύθο γύρω από τον οποίο κινείται η ίδια η κοινωνία μας; Μιλώ για το μύθο της δήθεν αντικειμενικής επιλογής και αξιοκρατίας που αναπαράγει ένα εκπαιδευτικό τοπίο άνυδρο, απάνθρωπο , βαθύτατα ανταγωνιστικό. Σε ένα τέτοιο τοπίο εκφυλίζονται χρόνο με το χρόνο οι πιο αξιόλογες παιδαγωγικά και μορφωτικά προσπάθειες που στόχο έχουν να αφουγκραστούν τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών μας. Αξιόλογα προγράμματα που εξελίχτηκαν με κόπο στη διάρκεια της χρονιάς θα παρουσιαστούν βιαστικά και πρόχειρα ή θα αποσιωπηθούν εντελώς γιατί από τις 12 Μαΐου κι έπειτα μπρος στην «ιερότητα» των εξετάσεων κάθε τι άλλο φαντάζει πάρεργο. Αντί το διάστημα από τα μέσα Μαΐου ως τα τέλη Ιουνίου να είναι η πιο παραγωγική και «χαλαρή» περίοδος για εκπαιδευτικούς και μαθητές με παρουσίαση προγραμμάτων ,σχεδιασμό άλλων για την επόμενη χρονιά ,εκπαιδευτικές επισκέψεις, διάλογο και αξιολόγηση της δουλειάς μας μέσα στους συλλόγους και πάνω απ’ όλα χρόνος για την επιμόρφωσή μας ,καταντά να είναι για όλους μας ένα πικρό ποτήρι που «πρέπει» να το πιούμε ή να το αντιπαρέλθουμε ανάλογα με την ατομική λύση που θα εφεύρει ο καθένας από εμάς. Η αποθέωση του διοικητικού αυταρχισμού και των μεταξύ μας διακρίσεων συντελείται βέβαια με τον ορισμό των επιτηρητών ,βαθμολογητών, υπευθύνων στα εξεταστικά κέντρα κ.λ.π. Οι «ημέτεροι» στις καλές θέσεις , τα υπόλοιπα πιόνια στην αγγαρεία. Αν νιώθεις δυσαρεστημένος από τη θέση στην οποία «βρέθηκες», σου επιτρέπονται οι παρακάτω ελκυστικές και βαθύτατα αξιοπρεπείς λύσεις:
-Σκάσε και κολύμπα, ούτως ή άλλως «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα»
-Παρακάλεσε προϊσταμένους και προέδρους εξεταστικών κέντρων για ένταξη στην τάξη των προνομιούχων ή για απαλλαγή και στην ανάγκη φέρε και κάποιο «δικαιολογητικό» για την περίσταση.
-Οργίσου, χτύπα το χέρι στο τραπέζι, ποιος ξέρει ο τσαμπουκάς φέρνει κάποιες φορές το ποθητό αποτέλεσμα (ιδιαίτερα , αν είσαι άντρας και χειροδύναμος)
-Απείλησε ,επικαλέσου την ΟΛΜΕ, την ΕΛΜΕ, τον …ΟΗΕ, κάποιον τελοσπάντων οργανισμό που να σε ξεπερνά σε μέγεθος, για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι δεν είσαι μόνος κι ανοχύρωτος.
Δυστυχώς τα σενάρια αυτά δεν αποτελούν δημιουργήματα της νοσηρής μου φαντασίας. Επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο μπροστά στα μάτια μας ,με τη συνενοχή μας κι αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα του γονυπετούς …αγρυπνούντος και προσευχόμενου για την καλή του τύχη, θα πρότεινα να αποφασίσουμε κάποτε να αντικρίσουμε κατάματα τη γελοιότητα και τον παραλογισμό του θεάματος στο οποίο παίρνουμε μέρος, αντιδρώντας με την υπευθυνότητα και την αξιοπρέπεια που οφείλουμε στον εαυτό μας ως άτομα και ως δάσκαλοι.
Ποια είναι η αντίδρασή μας πρώτα απ’ όλα απέναντι σε αυτό που επί της ουσίας αποτελούν οι εξετάσεις για εκπαιδευτικούς και μαθητές; Αποτελούν ή όχι το βαρίδι που τραβά προς τα κάτω οποιαδήποτε δημιουργική και ευφάνταστη προσπάθεια ξεπηδά ή θα μπορούσε να ξεπηδήσει στο Λύκειο; Αποτελούν ή όχι τον εφιάλτη των μαθητών και το σημείο αναφοράς πολλών καθηγητών ήδη από το Γυμνάσιο; Αποτελούν σε τελευταία ανάλυση ή όχι το «κέντρο» της εκπαιδευτικής διαδικασίας και το μεγαλύτερο μύθο γύρω από τον οποίο κινείται η ίδια η κοινωνία μας; Μιλώ για το μύθο της δήθεν αντικειμενικής επιλογής και αξιοκρατίας που αναπαράγει ένα εκπαιδευτικό τοπίο άνυδρο, απάνθρωπο , βαθύτατα ανταγωνιστικό. Σε ένα τέτοιο τοπίο εκφυλίζονται χρόνο με το χρόνο οι πιο αξιόλογες παιδαγωγικά και μορφωτικά προσπάθειες που στόχο έχουν να αφουγκραστούν τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών μας. Αξιόλογα προγράμματα που εξελίχτηκαν με κόπο στη διάρκεια της χρονιάς θα παρουσιαστούν βιαστικά και πρόχειρα ή θα αποσιωπηθούν εντελώς γιατί από τις 12 Μαΐου κι έπειτα μπρος στην «ιερότητα» των εξετάσεων κάθε τι άλλο φαντάζει πάρεργο. Αντί το διάστημα από τα μέσα Μαΐου ως τα τέλη Ιουνίου να είναι η πιο παραγωγική και «χαλαρή» περίοδος για εκπαιδευτικούς και μαθητές με παρουσίαση προγραμμάτων ,σχεδιασμό άλλων για την επόμενη χρονιά ,εκπαιδευτικές επισκέψεις, διάλογο και αξιολόγηση της δουλειάς μας μέσα στους συλλόγους και πάνω απ’ όλα χρόνος για την επιμόρφωσή μας ,καταντά να είναι για όλους μας ένα πικρό ποτήρι που «πρέπει» να το πιούμε ή να το αντιπαρέλθουμε ανάλογα με την ατομική λύση που θα εφεύρει ο καθένας από εμάς. Η αποθέωση του διοικητικού αυταρχισμού και των μεταξύ μας διακρίσεων συντελείται βέβαια με τον ορισμό των επιτηρητών ,βαθμολογητών, υπευθύνων στα εξεταστικά κέντρα κ.λ.π. Οι «ημέτεροι» στις καλές θέσεις , τα υπόλοιπα πιόνια στην αγγαρεία. Αν νιώθεις δυσαρεστημένος από τη θέση στην οποία «βρέθηκες», σου επιτρέπονται οι παρακάτω ελκυστικές και βαθύτατα αξιοπρεπείς λύσεις:
-Σκάσε και κολύμπα, ούτως ή άλλως «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα»
-Παρακάλεσε προϊσταμένους και προέδρους εξεταστικών κέντρων για ένταξη στην τάξη των προνομιούχων ή για απαλλαγή και στην ανάγκη φέρε και κάποιο «δικαιολογητικό» για την περίσταση.
-Οργίσου, χτύπα το χέρι στο τραπέζι, ποιος ξέρει ο τσαμπουκάς φέρνει κάποιες φορές το ποθητό αποτέλεσμα (ιδιαίτερα , αν είσαι άντρας και χειροδύναμος)
-Απείλησε ,επικαλέσου την ΟΛΜΕ, την ΕΛΜΕ, τον …ΟΗΕ, κάποιον τελοσπάντων οργανισμό που να σε ξεπερνά σε μέγεθος, για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι δεν είσαι μόνος κι ανοχύρωτος.
Δυστυχώς τα σενάρια αυτά δεν αποτελούν δημιουργήματα της νοσηρής μου φαντασίας. Επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο μπροστά στα μάτια μας ,με τη συνενοχή μας κι αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα του γονυπετούς …αγρυπνούντος και προσευχόμενου για την καλή του τύχη, θα πρότεινα να αποφασίσουμε κάποτε να αντικρίσουμε κατάματα τη γελοιότητα και τον παραλογισμό του θεάματος στο οποίο παίρνουμε μέρος, αντιδρώντας με την υπευθυνότητα και την αξιοπρέπεια που οφείλουμε στον εαυτό μας ως άτομα και ως δάσκαλοι.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου