ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΥΧΕΣ

Αρχές του νέου έτους και οι καθιερωμένες ευχές ακούγονται πλέον σαν ύβρεις .Οι ίδιες οι λέξεις αδυνατούν πλέον να εκφράσουν το αδιανόητο των εγκλημάτων και της βαρβαρότητας που συσσωρεύονται γύρω μας. Το αδιανόητο που δεν εμφανίστηκε ως δια μαγείας ,αλλά που απλώς αποκαλύφτηκε σε όλο του το μεγαλείο. Ο Τ. Αντόρνο μεταπολεμικά είχε πει πως μετά το Άουσβιτς δεν μπορούμε καν να γράφουμε ποίηση εννοώντας πως , όταν όλες οι αξίες μέσω των οποίων συγκροτείται η κοινότητα και η συνύπαρξη καταρρέουν και θρυμματίζονται, όταν ο ίδιος ο θάνατος γίνεται αδιανόητος, τότε ο άνθρωπος μένει ανερμάτιστος, γίνεται κάτι κατώτερο και από το ζώο, γίνεται ένα απλό πράγμα, ένα ευτελές άθυρμα στα χέρια των «ειδικών χωρίς πνεύμα και των ηδονοθήρων χωρίς καρδιά», καθώς έλεγε ο Μαξ Βέμπερ. Σήμερα που το Άουσβιτς μεταφέρθηκε στη Γάζα, πόσο αμόλυντος μπορεί να αισθάνεται ο δυτικός κόσμος από τον ιό του μαζικού, εν ψυχρώ σχεδιασμένου θανάτου; Πόσο και για πόσο οι αμέριμνες μελωδίες της κοινωνίας της κατανάλωσης και του θεάματος θα μπορούν να σκεπάζουν τα ουρλιαχτά ή την ηχηρή σιωπή των αφανισμένων;
Αντί για ευχές σας στέλνω στίχους, γιατί μετά τα Άουσβιτς δεν μπορούμε παρά να γράφουμε τη ζωή μας μέσω της ποίησης.

Πίσω από την καθημερινή κόλαση των λέξεων

τα ποιήματα ανασαίνουν ζωντανά

και το καθαρό τους νόημα καθρεφτίζει παντού μια φανταστική

ευτυχία, που ποτέ δε θα πυρποληθεί. (ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ)

Πρέπει να πάψεις να φοβάσαι. Είναι απαράδεχτο να φοβάσαι. Υπάρχει τρόπος να ψάξεις, να καθορίσεις από πού κι από τι έρχεται αυτός ο φόβος. Ο φόβος είναι αθλιότητα, μην ξεπέφτεις εκεί. Πιάσε από την αρχή τη γλώσσα σου. Κοίταξε τον τρόπο που εσύ την κάνεις να δουλέψει, να λειτουργήσει. Πώς συνταιριάζεις τις λέξεις στη γλώσσα; Σε τι κανόνες, σε τι νόμους υπακούεις; Γιατί δεν γκρεμίζεις αυτό το καλοστημένο (ή δήθεν) γλωσσικό σου οικοδόμημα, γιατί δεν το ξαναφτιάχνεις από την αρχή, με άλλη γραμματική, άλλη σύνταξη, άλλες λέξεις, (ακόμα κι αυτό) άλλες σχέσεις, συναρτήσεις, δομές; Γιατί δέχεσαι υποταγμένος το κοινώς αποδεκτό νόημα, τη σημασία που σου έχει επιβληθεί αυτών ή εκείνων των λέξεων; Γιατί δεν τις τορπιλίζεις; γιατί φοβάσαι; Δεν είναι αργά. Έτσι κι αλλιώς επικοινωνία δεν υπάρχει. Είναι απαράδεχτο να φοβάσαι. (ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ)