Τι θα ήμασταν έτοιμοι να χαλαλίσουμε απ’ το παρόν που ζούμε κι απ’ το μέλλον που προσδοκούμε προκειμένου να είμαστε λιγότερο φονιάδες;

Προσπαθώ να σκεφτώ γιατί οι άνθρωποι πιάνουν τον παλιό δόλο των θεών. Δε βρίσκω απάντηση. Ίσως γιατί έχουμε μέσα μας το σπόρο ενός θανατερού εγωισμού που σκορπίζει το αίμα. Ίσως γιατί εκπαιδευτήκαμε σε φόρμες θανάτου, σιδηρόφρακτες θρησκείες, φαρμακερούς εθνικισμούς.
Μάθαμε να βάζουμε σημαίες στα βουνά , να φτιάχνουμε τείχη με πάνοπλους φρουρούς, να ντελαλούμε τη μία αλάθητη αλήθεια μας, να σφάζουμε ανθρώπους στο όνομά της , να ξεκοιλιάζουμε γυναίκες και παιδιά.
Στο μεταξύ οι κοσμοκράτορες της κάθε εποχής (κάποτε οι Ρωμαίοι, οι Βενετοί, οι Ισπανοί, οι Άγγλοι, σήμερα οι Αμερικανοί) πουλάνε όπλα, μαζεύουν χρυσάφι, παζαρεύουν ενεργειακούς δρόμους, συναλλάσσονται και εξαργυρώνουν.
Πάντοτε οι φονιάδες ήταν κάποιοι μακριά από εμάς: οι Αθηναίοι σφάζανε τους Μηλίους, οι καθολικοί κάνανε τις Σταυροφορίες και την Ιερή Εξέταση, οι Ναζί καίγανε τους Εβραίους και τους Τσιγγάνους, οι στρατοκράτες του Ισραήλ μακελεύουν τους Παλαιστινίους, οι κακοί επιστήμονες φτιάξανε την Ατομική Βόμβα, οι ασυνείδητοι επιστήμονες φτιάξανε το Τσερνομπίλ, οι μακρινοί Αμερικανοί βομβαρδίζουν, σκοτώνουν, σκλαβώνουν. Εμείς τι φταίμε; Εμείς βάζουμε συναγερμό στο σπίτι, βλέπουμε τηλεόραση, παραγγέλνουμε πίτσα, χειροκροτούμε.
Να μια πικρή διερώτηση: τι θα ήμασταν έτοιμοι να χαλαλίσουμε απ’ το παρόν που ζούμε κι απ’ το μέλλον που προσδοκούμε προκειμένου να είμαστε λιγότερο φονιάδες;
Θα χαλαλίζαμε το ένα από τα δύο αυτοκίνητά μας για να αγοραστεί ένα ζευγάρι παπούτσια για το ένα δισεκατομμύριο της γης που ζει με ένα ευρώ τη μέρα; Θα χαλαλίζαμε τρία χρόνια από το προσδόκιμο της επιβίωσής μας για να ζούσαν τρία χρόνια περισσότερα τα εκατομμύρια των παιδιών που πεθαίνουν από δυσεντερία;
Νομίζω πως ξέρουμε την απάντηση- κι ας μην την προφέρουμε.

(απόσπασμα από ένα πολύ επίκαιρο γραπτό του Θ. Τριαρίδη)