Αγαπημένη μου παράπλευρη απώλεια (...σαν να γράφτηκε σήμερα..δυστυχώς θεωρήθηκε "μεμονωμένο" περιστατικό τότε...)

Αγαπητέ Αλί,

είμαι ο στρατιωτικός που πάτησε το κουμπί και σου έστειλε το "έξυπνο όπλο" ενώ έπαιζες αμέριμνος με το αρκουδάκι σου. Μου έδωσαν εντολή να εξουδετερώσω τον εχθρό, μαζί του όμως έκανα κομματάκια τον πατέρα και τον αδελφό σου, την μητέρα και την αδελφή σου. Εσύ στάθηκες πιο τυχερός και επιβίωσες: με βαριά εγκαύματα σε όλο το σώμα, χωρίς το αριστερό πόδι και το δεξί σου μάτι. Το επίσημο ανακοινωθέν του στρατού μας έγραφε πως επρόκειτο για ατύχημα. Με την ωμή ειλικρίνεια που διακρίνει εμάς τους στρατιωτικούς ομολογώ ότι δεν είναι έτσι. Όταν μου έδωσαν εντολή να εξουδετερώσω τον εχθρό, ήξεραν ήδη ότι θα σε σκότωνα ή θα σε τραυμάτιζα. Πριν ακόμα χτυπηθείς δεν ήσουν πια άνθρωπος με σάρκα και οστά: ήσουν απλώς μια «παράπλευρη απώλεια».
Επειδή είσαι ακόμα παιδάκι κάποια πράγματα δεν τα πιάνεις. Όταν μεγαλώσεις, εάν καταφέρεις και επιβιώσεις, θα μάθεις πως, παλαιά, όταν πολεμούσαμε, εμείς οι στρατιωτικοί βγάζαμε τα σπαθιά ή τις ξιφολόγxες μας στο πεδίο της μάχης και δώς'του μέχρι τον τελευταίο μάχιμο στρατιώτη. Τόσο μαλάκες ήμασταν! Μέχρι που σκεφτήκαμε: «γιατί να σκοτωθούμε μεταξύ μας, αφού υπάρχουν τόσο άμαχοι διαθέσιμοι;». Από τον Α' Παγκόσμιο και μετά σημαδεύουμε κυρίως αμάχους, γέφυρες, μέχρι και έργα τέχνης. Γιατί έτσι δείχνεις στον εχθρό πόσο τρομερό στρατό έχεις και μετά όσοι άμαχοι επιβιώσουν εκλιπαρούν για ειρήνη και συνεπώς κερδίζεις τον πόλεμο. Αυτό βέβαια γινόταν από όλους τους στρατούς, κακούς και καλούς. Έτσι έγινε στη Δρέσδη στον Β' Παγκόσμιο όπου καθάρισαν 30.000 Γερμανούς αμάχους. Έτσι έγινε και στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, όπου ο αμερικανικός στρατός καθάρισε χιλιάδες - δεν θυμάμαι ακριβώς πόσους - Ιάπωνες.
Μην ακούς κάποιους αφελείς που μιλούν για την ειρήνη ή την Συνθήκη της Γενεύης και άλλες τέτοιες μπούρδες. Έχουμε και εμείς στο Ισραήλ τέτοιους. Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις ότι εμείς οι στρατιωτικοί κυβερνάμε τον κόσμο. Φαντάσου π.χ. τι θα γινόταν αν μια παρέα αμάχων σκότωνε κατά λάθος έναν στρατιώτη; Θα έλεγαν: «συγγνώμη κύριοι, ήταν μια παράπλευρη απώλεια»; Θα τους καθαρίζαμε πριν εξέλθει κιχ. Οι μακαρίτες οι γονείς σου ήξεραν τι κόλαση γίνεται στη λωρίδα της Γάζας ακόμα και αν τραυματιστεί ένας στρατιώτης δικός μας. Όλος ο χαμός τώρα γίνεται για τρεις στρατιώτες μας που απήγαγε η Χαμάς και η Χεζμπολάχ. Μιας και ήρθε η κουβέντα σε αυτούς, πρέπει να ξέρεις ότι τα αθώα θύματα της Χαμάς και της Χεζμπολάχ λέγονται «θύματα της τρομοκρατίας», ενώ τα δικά μας «παράπλευρες απώλειες». Γιατί αυτοί είναι τύραννοι, ενώ εμείς δημοκράτες.
Όπως όλα τα παιδάκια της ηλικίας σου φαντάζομαι πως έχεις αχόρταγη περιέργεια και κάνεις πολλές ερωτήσεις. Φαντάζομαι πως θέλεις να με ρωτήσεις γιατί τα λέμε «έξυπνα όπλα», αυτά που αφάνισαν την οικογένειά σου. Τα λέμε έτσι γιατί σκοτώνεις και παίζεις ταυτόχρονα. Είναι σαν να παίζεις playstation. Έπρεπε να τα πούμε «ψυχαγωγικά όπλα», αλλά εντάξει, εμείς οι στρατιωτικοί έχουμε πάντα την αίσθηση του μέτρου. Εάν επιβιώσεις τελικά, πρόσεχε μη πέσεις θύμα της προπαγάνδας του εχθρού, ότι τάχα εμείς αφανίσαμε την οικογένειά σου και αφήσαμε εσένα ανάπηρο με το «έτσι θέλω». Να ξέρεις ότι εμείς κάνουμε αμυντικό, όχι επιθετικό πόλεμο. Ό,τι έγινε ήταν και για το καλό σου και μια μέρα θα μας ευγνωμονείς γι' αυτό. Το κάναμε για να πολεμήσουμε την τρομοκρατία, για να θριαμβεύσει η δημοκρατία, για να ζήσουν οι λαοί μας ειρηνικά. Μπροστά σε αυτό το ύψιστο αγαθό ακόμα και η ζωή ενός ολόκληρου λαού πάει περίπατο. Σκέψου τώρα εκείνη ενός παιδιού.
Με αγάπη,
Ο ευεργέτης σου»ΤΑ ΝΕΑ, 25/07/2006

(ΟΤΑΝ Ο ΑΛΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΑΡΓΑ…)